เด็กๆยังประสบกับการเปลี่ยนแปลงในวงกว้างในด้านการทำงานต่าง ๆ (เช่น ความรู้ความเข้าใจทางสังคม) ที่สามารถนำไปสู่การพัฒนาความเขินอายได้ ตัวอย่างเช่น การพัฒนาความรู้สึกที่เป็นกลางของตนเองในช่วงปีที่สองของชีวิตช่วยให้เด็กได้สัมผัสกับอารมณ์ที่ประหม่า นอกจากนี้ เด็กเริ่ม ความอาย เข้าใจมาตรฐานทางสังคมสำหรับพฤติกรรมและรูปลักษณ์ภายนอกเมื่ออายุได้ 18 เดือน และการเติบโตในการรับรู้ทางสังคมนี้ทำให้เด็กบางคนรู้สึกวิตกกังวลเกี่ยวกับการประเมิน ความเขินอายที่เกิดขึ้นในช่วงแรกนั้นเป็นผลมาจากแนวทางที่ขัดแย้งกันและแรงจูงใจในการหลีกเลี่ยงซึ่งแสดงออกมาในลักษณะของการเข้าหาแบบยับยั้งในสถานการณ์ทางสังคมดังนั้น เราอาจคาดเดาได้โดยสัญชาตญาณว่าความเขินอายนั้นเกี่ยวข้องกับความหวาดกลัวทางอารมณ์ เด็กที่มีแนวโน้มที่จะตอบสนองเชิงลบหรือระมัดระวังต่อสิ่งเร้าที่อาจคุกคามต่อสิ่งเร้าที่ไม่เข้าสังคมอาจมีแนวโน้มที่จะตอบสนองในลักษณะเดียวกันต่อสิ่งเร้าที่อาจคุกคามทางสังคม