วาฬบาลีนเชี่ยวชาญในการได้ยินเสียงความถี่ต่ำเพื่อการสื่อสารทางไกล พวกเขายังมีเนื้อเยื่อไขมันที่ดูเหมือนจะสำคัญต่อการได้ยิน แต่กลไกเฉพาะนั้นยังไม่เข้าใจดีนัก นักวิทยาศาสตร์ของสมิธโซเนียนกำลังสำรวจ ว่าคนทั้ง สอง  กลุ่มนี้มีวิธีการได้ยินที่แตกต่างกันอย่างไร ในวาฬทุกตัวช่องหูถูกอุดด้วยขี้ผึ้งหนาทึบซึ่งสามารถบอกเราได้มากมายเกี่ยวกับประวัติชีวิตของวาฬที่มาจากมัน วาฬ ไม่มีหูภายนอกซึ่งแตกต่างจากสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมส่วนใหญ่ วิสัยทัศน์ ฟิสิกส์ของแสงควบคุมการทำงานของการมองเห็น บนบกที่มีแสงสว่างมาก มนุษย์มองเห็นโลกโดยใช้ตัวรับสีสามสี แต่แสงใต้น้ำจะถูกกรอง และในน้ำที่ลึกกว่านั้น ความยาวคลื่นจำนวนมากจะสูญเสียไป ดังนั้นสีต่างๆ จึงสูญเสียความมีชีวิตชีวา และจางหายไปพร้อมกันที่ระดับความลึกที่ลึกขึ้น วาฬซึ่งปรับตัวเข้ากับสภาพแวดล้อมนี้ มีตัวรับสีเพียงตัวเดียว พวกมันมองเห็นในโทนสีเทา ซึ่งช่วยให้พวกมันมองเห็นได้ดีขึ้นในที่แสงน้อย และพวกมันมีรูม่านตาขนาดใหญ่เพื่อให้แสงส่องเข้ามาได้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ อย่างไรก็ตาม น้ำในแม่น้ำคงคาที่มืดครึ้มได้พิสูจน์แล้วว่ามืดเกินไปสำหรับโลมาแม่น้ำที่อาศัยอยู่ที่นั่น เมื่อเวลาผ่านไป พวกมันสูญเสียการมองเห็นไปโดยสิ้นเชิง—เมื่อไม่มีเลนส์ ก็คิดว่าพวกมันยังคงใช้ตาเพื่อรับรู้แสง—และอาศัยการระบุตำแหน่งด้วยเสียงสะท้อนแทนเพื่อนำทางและล่าเหยื่อ