คนไทยกลุ่มหนึ่งได้มีโอกาสไปเที่ยวเมืองย่างกุ้ง  ได้เห็นความเป็นอยู่ที่ลำบากยากแค้นของประชาชน

ซึ่งอาศัยอยู่ในชุมชนแออัดสกปรก รายได้น้อย การศึกษาต่ำ ไม่สามารถผ่อนซื้อบ้านที่อยู่อาศัยเป็นของตนเอง  ยกเว้นแต่ว่าถ้ามีเงินสดจึงจะได้รับสิทธิ์ให้ซื้อได้ ที่สำคัญห้ามพูดถึงเรื่องการเมือง ห้ามพูดถึงการเรียกร้องให้มีการปกครองในระบอบประชาธิปไตย ห้ามเรียกชื่อหรือถามถึงนางอองซานซูจี หรือยกย่องผู้นำของประเทศอื่นที่นิยมชมชอบการปกครองระบอบประชาธิปไตย  ในขณะนี้แผ่นดินเมียนมาร์ไม่มีใครออกมาเรียกร้องหาประชาธิปไตย เพราะจะถูกสายลับมาอุ้มไป มหาวิทยาลัยย่างกุ้งถูกสั่งปิดมิให้ทำการเรียนการสอน  เนื่องจากเคยมีนักศึกษารวมตัวกันต่อต้านรัฐบาลทหารพม่าเพื่อเรียกร้องหาประชาธิปไตยและให้มีการเลือกตั้ง แต่ในที่สุดพลังของนักศึกษากลุ่มนี้ก็ถูกกำจัดไปจนหมดสิ้น  ประชาชนจึงดำรงชีวิตอยู่บนความหวาดกลัว  ไร้เสรีภาพ ไร้คุณภาพที่มั่นคงของชีวิต  มีแต่ความลำบากยากจน บางคนทนไม่ไหวต้องอพยพเข้าไปขายแรงงานในประเทศเพื่อนบ้าน คงมีแต่ครอบครัวของนายทหารเท่านั้นที่ร่ำรวยมั่งคั่ง  สามารถส่งลูกหลานนั่งเครื่องบินไปเรียนถึงสิงคโปร์

นี่หรือคือรางวัลที่รัฐบาลเผด็จการทหารมอบให้ประชาชนคนร่วมชาติ แล้วคนไทยล่ะท่านจะยอมให้รัฐบาลทหารอำมาตย์ปกครองคนไทยเฉกเช่นนี้หรือ คงเป็นไปไม่ได้ ไทยไม่เหมือนพม่า และไม่มีวันจะเหมือนเพราะคนไทยเคยแต่ลิ้มรสความมีอิสรภาพ  ไม่เคยเป็นทาสใคร และประชาชนคนเสื้อแดงไม่มีความขี้ขลาดหวาดกลัวรัฐบาลเผด็จการแม้แต่น้อย มีความทรหดอดทนอยู่ในเลือดนักสู้ ไม่ว่ารัฐบาลจะเคลื่อนไหวเรื่องอะไรที่ไม่ชอบมาพากลไม่มีสิ่งใดเป็นความลับอีก ต่อไป  ทุกอย่างอยู่ในสายตาของคนเสื้อแดงตลอด เพราะทุกหย่อมหญ้า ทุกองค์กรในหน่วยราชการมีแต่แดงทั้งแผ่นดินที่รวมตัวกันอย่างเหนียวแน่นเป็นปึกแผ่นมีหัวใจเป็นหนึ่งเดียว พยากรณ์ได้เลยว่ารัฐบาลไม่มีวันไปถึงฝั่งได้แน่นอน  มีแต่จะแตกสลายไปด้วยพลังบริสุทธิ์ของมหาประชาชน