รายงานข้อมูลการศึกษา 15 หัวข้อ

 

เรื่องการโฆษณาชวนเชื่อในยุครัฐบาลทักษิณ

รายงานข้อมูลการศึกษาเรื่องการโฆษณาชวนเชื่อในยุครัฐบาลทักษิณ

 

 13  สยามพารากอน

 

 บทความพิเศษ 13  การชุมนุม ต่อต้านรัฐบาล   (13)  เอาประเทศไทยของเราคืนมา   29-30  มี.ค.  49 ม็อบเคลื่อนจาก สะพานมัฆวาน และ  ไปศูนย์การค้าสยามพารากอน การจราจรติดขัดทั้งกรุงสยามพารากอนประกาศปิดตัวเองชั่วคราว วันที่ 30 ม็อบเคลื่อนจากสยามพารากอนไปชุมนุมหน้าอาคาร กกต. ผู้นำม็อบมีความแตกแยก เดิมมีข่าวจะสลายการชุมนุมวันนี้  แต่กลับไม่เลิกการชุมนุม แม้ได้นัดชุมนุมอีกครั้ง 7 เม.ย. 49 ไปแล้ว  คาราวานคนจนบุกเครือเนชั่นให้รับผิดชอบโฆษณาหมิ่นเบื้องสูงในคมชัดลึก

 

 

Research on propaganda aspect 5 comparative study

 

การศึกษาวิจัยบางแง่มุมของการโฆษณาชวนเชื่อในประเทศไทย

เรายังมีแง่มุมที่ต้องติดตามศึกษาต่อไปอีกภายใต้หัวข้อ       Research on propaganda aspect 5 : comparative study    โดยเราจะทำการบันทึกข้อมูลโดยย่อ เพื่อศึกษาเปรียบเทียบม็อบกลุ่มต่าง ๆ ทั้งม็อบต่อต้านรัฐบาลและสนับสนุนรัฐบาล  รวมทั้งม็อบชนิดหนึ่งที่ไม่เข้านิยามชื่อม็อบ 2 ประเภทนั้น  คือ ม็อบประชาธิปัตย์    เป็นกลุ่มตัวอย่าง  ในสมมติฐานที่สำคัญ ๆ ดังต่อไปนี้  

 

 

กลุ่มที่ 1    ม็อบต่อต้านรัฐบาล 

 

กลุ่มนี้แอบอ้างตนเองว่าเป็น   กลุ่มพันธมิตรเครือข่ายประชาธิปไตย

ชูประเด็นกู้ชาติ และ  เอาประเทศไทยของเราคืนมา  แต่บัดนี้คนก็ไม่ได้เห็นว่าชาติไทยล่มจมหรือตกเป็นเมืองขึ้นของข้าศึกศัตรูที่ไหน สถาบันต่าง ๆ ของชาติก็เดินไปตามปกติ  กีฬาเยาวชนแห่งชาติที่ลำปาง นครลำปางเกมส์ ก็จบลงไปด้วยดี มีความสุขกันทั้งชาติ  การบันเทิงเริงรมย์  การเศรษฐกิจก็ไม่เสียหายอะไรมาก่อน แต่ที่เห็นชัดเจนก็คือ ศูนย์การค้าชั้น 1 ของไทย สยามพารากอน ถึงกับปิดกิจการลงก็เพราะม็อบนี่เองแท้ ๆ แต่ก่อนก็อยู่เจริญรุ่งเรืองดี    แล้วเหตุผลเพื่อการกู้ชาติ เอาประเทศไทยของเราคืนมา ก็ไม่สมเหตุสมผล  เป็นการโฆษณาชวนเชื่อโดยแท้จริง

อ้างว่ารัฐบาลขายชาติ  แต่รัฐบาลก็บริหารไปได้อย่างดี  สามารถแก้ปัญหาทุกชนิดไปได้อย่างดี ยิ่งมีกลุ่มที่ก่อกวน มีขวากหนามอุปสรรค ก็ยิ่งแสดงให้เห็นว่ารัฐบาลนี้มีความสามรถ  ที่ควบคุมม็อบให้อยู่ในความสงบ ในระบอบและระเบียบ  จนประเทศต่าง ๆ ชื่นชมว่า ประเทศไทยเป็นประเทศตัวอย่างของการขัดแย้งทางความคิด แต่ไม่ขัดแย้งทางอาวุธ ทางใช้กำลัง     รัฐบาลจึงแสดงถึงความสุขุมและมองกาลไกล มุ่งประโยชน์ต่อชาติและประชาชนโดยแท้จริง  

 

ในประเด็นวิธีการต่อสู้  จนบัดนี้ก็ยิ่งพิศูจน์ว่า  การต่อสู้ของม็อบต่อต้านรัฐบาลไม่ได้เป็นไปตามกติกาของระบอบประชาธิปไตยเลย  แต่อาศัยช่องว่างของระบอบโดยหลักว่า  Majority rule Minority right  อ้างสิทธิของตนในฐานะชนส่วนน้อย ทำการโฆษณา  แต่ทำการโฆษณาชวนเชื่อมาตลอด  และยังใช้ความพยายามทุกวิถีทางที่จะก่อกวนโดยใช้ช่องว่างทางกฎหมายทุกชนิด ทำการก่อกวนและมุ่งร้ายต่อรัฐบาลอย่างไม่สิ้นสุด

 

มีเป้าหมายอย่างเด็ดเดี่ยวโดยไร้เหตุผลเพียงว่า  ต้องการกำจัดบุคคลที่ตนเกลียดชังเป็นการส่วนตัว นั่นคือ   พ.ต.ท.ทักษิณออกไป 

 

เดิมให้ทักษิณออกไปจากการเมืองไทยอย่างเบ็ดเสร็จ โดยให้อพยพครอบครัวออกจากประเทศไทยไปด้วย  ให้พ้นจากความเป็นชาวไทยไปด้วยเลย  และขีดเส้นตายให้ครั้งแล้วครั้งเล่า  เพราะเพ้อฝันว่าจะกดดันได้ จนบัดนี้ก็ขีดเส้นตายให้ก่อนการเลือกตั้งอีกครั้งหนึ่ง

 

ม็อบกลุ่มนี้ไม่ยอมรับในสิทธิของคนอื่น ตั้งตนเป็นหมู่และยึดกฎหมู่ของตนฝ่ายเดียวเป็นหลักการทั้งหมด

 

ดังจะเห็นว่ามีคณะผู้ตัดสินสูงสุดของตน 5 คน มี  สนธิ ลิ้มทองกุล  จำลองศรีเมือง เป็นต้น ตั้งตนเป็นศาลเตี้ย(คือใช้กฎหมู่หรือกฎโจรไปตัดสินบุคคลในระบอบของบ้านเมือง)   ดำเนินการเองทั้งหมดดังนี้

 

ขั้นที่  1   ตั้งข้อกล่าวหาเอง       ว่าหัวหน้ารัฐบาลขายชาติ

 

ขั้นที่  2   ตัดสิน พิพากษาเองถึงที่สุด   ว่าหัวหน้ารัฐบาลขายชาติ

 

ขั้นที่  3   พยายามจะบังคับคดีเอง   เพื่อไล่หัวหน้ารัฐบาลออกไปจากประเทศไทยและพ้นจากความเป็นคนไทย

 

ระยะหลังสุด ก่อนวันเลือกตั้ง 2 เม.ย. 2549 เร่งทวีการโฆษณาชวนเชื่อ อย่างยกระดับขึ้นไปสูงสุด คือล้างสมองคนระดับสูง โดยโฆษณาบิดเบือนข้อเท็จจริงอย่างแนบเนียนยิ่งขึ้น ระดมนักพูดมาจากหลายสถาบันโดยเฉพาะหลายคนมาจากสถาบันการอุดมศึกษา ที่ล้วนแต่มีความหลังแห่งความคั่งแค้นมาระบายในหมู่พวกตนเอง

 

และชัดเจนว่า ใช้วิธีการโฆษณาชวนเชื่อ  คือ ฝันว่าจะเป็นจริงเช่นนั้น  และครั้นปลุกระดมคนไปจำนวนมากก็เกิดความฝันร่วมกันทั้งหมู่ขึ้นมา

 

นับว่ากลุ่มนี้เป็นกลุ่มที่ตกอยู่ใต้ผลการปลุกระดมโฆษณาชวนเชื่ออย่างแท้จริง

เพราะหลอกลวงคนอื่นและหลอกลวงตนเองอย่างสมบูรณ์

 

 

  

กลุ่มที่  2  ม็อบประชาธิปัตย์

 

เราจะนิยามม็อบประชาธิปัตย์ก่อน  ว่าเป็นม็อบกลุ่มหนึ่ง โดยเหตุผลต่อไปนี้

 

เหตุผลที่ 1       พรรคประชาธิปัตย์ ไม่ได้ส่งสมาชิกพรรคลงสมัครรับเลือกตั้งในครั้งนี้  แต่เที่ยวไปเปิดการปราศรัยดั่งว่าเปิดไฮปาร์คหาเสียงเลือกตั้งให้กับตนเอง ทั้ง ๆที่ไม่ได้เป็นตัวเลือกหนึ่งสำหรับประชาชนในกิจกรรมทางการเมืองจริง ๆ เลย  ก็จะเรียกว่ากลุ่มการเมืองไม่ได้

 

เหตุผลที่ 2     ไม่ได้เสนอนโยบายของพรรคต่อประชาชนแต่อย่างใด  เพราะตนไม่ได้ลงสมัครรับเลือกตั้ง

 

 แต่เมื่อถามว่าแล้วไปพูดอะไรให้ประชาชนฟัง

  

เท่าที่มีข้อมูลก็คือโจมตีพรรครัฐบาล  ก่อกวนอย่างถึงที่สุดเพื่อไม่ให้พรรครัฐบาลได้รับการเลือกตั้งตามเป้าหมาย    ที่ไม่ชอบธรรมตามระบอบประชาธิปไตยเลยก็คือ ไปปลุกม็อบเพื่อปราศรัย  แล้วชักชวนให้ประชาชนไปกาบัตรช่องไม่เลือกพรรคใด

  

จะเห็นว่า ม็อบกลุ่มนี้  ไม่ได้มองปัญหาเชิงนโยบายของพรรคการเมืองเลย จนน่าสนใจศึกษาว่าบางทีพรรคประชาธิปัตย์อาจจะยังไม่รู้ว่านโยบายคืออะไรด้วยซ้ำไป พอเห็นร่องรอยดังว่านี้ในขณะที่พรรคนี้ได้โอกาสเป็นรัฐบาลมาหลายครั้ง   การไม่รู้นโยบาย หมายความว่า ไม่รู้ว่าจะทำอะไรนั้นเอง  ซึ่งนับว่าเป็นการเสี่ยงอย่างยิ่งที่จะให้บุคคลที่ไม่รู้ว่าจะทำอะไรไปปกครองประเทศ และนั่นหมายความว่าไม่รู้ว่าบุคคลอื่นรัฐบาลอื่นทำอะไรไว้  แล้วตนจะสานต่อไปได้อย่างไร และแม้กระทั่งจะให้มีสิทธิในการแนะนำให้ความรู้ประชาธิปไตยแก่ประชาชนก็ไม่ควร เพราะอาจไปแนะนำประชาชนอย่างผิด ๆ ไปก็ได้

 

  

เหตุผลที่ 3 ไม่มีการวิเคราะห์นโยบายของรัฐบาลที่ให้แด่ประชาชนในส่วนรวมว่าเป็นอย่างไร สัมฤทฺธิ์ผลเป็นที่พอใจของประชาชนเพียงใด  และไม่มีนโยบายของม็อบที่ให้เป็นตัวเลือกแด่ประชาชน

 

เพราะแท้จริงแล้วนิยามเรื่องความเห็นที่แตกต่างในทางการเมืองนั้น มีความหมาย 2 ด้าน 

 

ด้านที่ 1 หมายถึงมีการสร้างนโยบายที่แตกต่าง 

พรรคการเมืองย่อมมีหลายพรรคแต่ละพรรคย่อมสร้างนโยบายแตกต่างกันไปหลายหลากให้เลือกได้ และ

 

ด้านที่ 2 ประชาชนแต่ละกลุ่มแต่ละพวก ที่จำแนกตามกลุ่มผลประโยชน์ต่าง ๆ ในสังคม(interest groups) ย่อมคิดแตกต่างไปตามปัญหาของแต่ละกลุ่มแต่ละพวก   และไปจบลงที่มีนโยบายหลายหลากให้เลือกได้  และมีการเลือกนโยบายได้ 

 

คนทั้งหลายตามระบอบประชาธิปไตย จึงมีจุดที่จบและยอมรับกันได้  ความเห็นที่แตกต่างจึงไม่เป็นอันตรายต่อสังคม  เมื่อทุกฝ่ายยอมรับในกติกาของการเลือก  โดยมีสิทธิเลือกนโยบายที่ตรงกับผลประโยชน์ของแต่ละกลุ่มผลประโยชน์ของใครของมัน

แต่พรรคประชาธิปัตย์ไม่มีนโยบาย ไม่เคยมีนโยบายให้ประชาชนเลือก พวกเขาไม่เข้าใจการเมืองในเชิงความแตกต่างทางนโยบาย

 

และการที่ประชาชนแตกต่างในเหตุผลที่จะเลือกนโยบายอันหลายหลากนั้น

  

เหตุผลที่ 4  ในด้านการโฆษณาชวนเชื่อ  จะเห็นว่าพราวไปด้วยหลักการพูดในร่องรอยของการโจมตีด้วยฝีปากล้วน ๆ   อันเป็นอาวุธสำคัญของการโฆษณาชวนเชื่อ  และแผนดาวกระจาย  ซึ่งเลียนมาจากหลัก    จรยุทธในยุทธศาสตร์ป่าล้อมเมืองของเดิม

 

จึงมีข้อน่าสนใจอยู่ว่า  พรรคประชาธิปัตย์ ที่ออกไปจากเวทีการแข่งขันไปแล้ว  มีความชอบธรรมเพียงใดในการมาเปิดเวทีต่อต้านพรรคการเมืองคู่แข่งในอดีตของตนอยู่เช่นนี้  อันเป็นเชิงการให้ร้ายพรรคการเมืองอื่นที่มีความชอบธรรมในการเลือกตั้ง

 

เพราะการเลือกตั้งนั้น  คือการเลือกนโยบาย

 

นโยบายอย่างไร?

 

เช่น นโยบายยางอย่างไร?  เป็นต้น

 

ขณะนี้พรรคประชาธิปัตย์ก็เพียงแต่ตำหนิพรรคการเมืองอื่น  คนอื่น  แต่ครั้นจะเสนอนโยบายว่า  ทำอย่างไรหากรัฐบาลนี้(ทักษิณ) พ้นจากตำแหน่งไป  พรรคประชาธิปัตย์จะสร้างสรรค์นโยบายอย่างไร จึงจะให้ราคายางยังคงอยู่ที่ 70 บาทต่อกิโลกรัมต่อไป พรรคประชาธิปัตย์ก็ไม่ได้พูด  ไม่มีนโยบายเกี่ยวกับราคายางเป็นของตนเอง   หมายความว่าไม่รู้จะทำอย่างไรนั่นเอง

 

ในเรื่องผลงานของพรรคประชาธิปัตย์   เมื่อเกิดสินามิขึ้น ใน 26 พ.ย. 2547  ส.ส.พรรคประชาธิปัตย์ในภาคใต้หลบซ่อนไปหมด เพราะโดยข้อเท็จจริง ภาคใต้มีสส.แทบทั้งหมดเป็นคนของประชาธิปัตย์ แต่กลับไม่เห็นมีผลงานการช่วยเหลือประชาชนแต่อย่างใดเลย อย่างน้อยก็น่าจะเห็นความร่วมมือกันกอบกู้ทุกข์ของประชาชนในยามวิบัติบ้าง  โดยในสถานการณ์ร้ายแรงเช่นนี้  ทุกฝ่ายย่อมร่วมมือกันกอบกู้ประชาชน แต่ไม่เคยเห็นหัวหน้าพรรคประชาธิปัตย์ และทั้งหัวหน้าคณะที่ปรึกษาพรรคประชาธิปัตย์  ออกมาร่วมมือกับฝ่ายรัฐบาล  กอบกู้ทุกข์ของประชาชนเลย  

 

นี่ก็แสดงความหมายอีกครั้งหนึ่งว่าประชาธิปัตย์ทำงานไม่เป็นสักอย่าง  ดีอย่างเดียวคือ การคอยจับผิดคนอื่น เอาดีใส่ตัวเอาชั่วใส่คนอื่น  คอยแต่จะจับผิด ไล่ตำหนิรัฐบาลที่ทำงานหนัก ซึ่งในระยะนั้น  แม้กระทั่งประเทศสหรัฐอเมริกา พรรครัฐบาลและพรรคฝ่ายค้านยังร่วมมือกันเดินทางมาประเทศไทยเพื่อพิจารณาให้ความช่วยเหลือ (คนไทยก็เห็นกันจะแจ้งว่า มีบุช คนพ่อแห่งรีพับลิกพรรครัฐบาล กับ คลินตั้นแห่งเดโมแครตพรรคฝ่ายค้านเดินทางมาไทยในคณะเดียวกัน  นั่นคือความเจริญทางการเมืองของประเทศเขาที่ควรเอาอย่าง)     นั่นคือบทเรียนของความร่วมมือในปัญหาร่วมกันแห่งชาติ   แต่พรรคประชาธิปัตย์ไร้น้ำใจเช่นนี้  ไร้ความเป็นนักกีฬาทางการเมืองโดยสิ้นเชิง  จึงพบความตกต่ำลงไปเรื่อย ๆ และบทบาทในขณะนี้ จึงไม่น่าจะเรียกได้ว่ากลุ่มการเมือง  ก็เรียกได้เพียงว่า  กลุ่มม็อบต่อต้านรัฐบาลเท่านั้น 

 

 

กลุ่มที่ 3  คาราวานคนจน   แห่งสวนจตุจักร  กลุ่มนี้แม้จะมาจากเหนือและอีสานส่วนใหญ่ แต่แท้ที่จริงมีกลุ่มกรุงเทพและคนทั่วทุกภาคและทุกฐานะร่วมชุมนุมอยู่    เมื่อศึกษาแล้วพบว่ากลุ่มนี้พอที่จะเรียกได้ว่าเป็นกลุ่มการเมืองโดยแท้จริง และนั่นหมายความว่า  มีความชอบธรรมอย่างยิ่งที่กลุ่มนี้จะเคลื่อนไหว  โดยได้สิทธิอันสมบูรณ์และชอบธรรมที่สุดของระบอบประชาธิปไตย  เพราะเหตุผลสั้น ๆ ที่พวกเขาประกาศออกไปอย่างเปิดเผยก็คือ  เขาต้องการให้พรรคไทยรักไทยกลับเข้ามา  เพื่อสานสร้างนโยบายต่าง ๆ ที่ค้างอยู่ขณะนี้  ให้เดินต่อไป เขาย้ำนโยบายสำคัญ ๆ ที่พวกเขาต้องการ นั่นคือ  30 บาททุกโรค, หนึ่งตำบลหนึ่งผลิตภัณฑ์,  ทุนการศึกษาคนจนเรียนก่อนจ่ายทีหลัง, นโยบายบ้านเอื้ออาทร,  นโยบายเศรษฐกิจพอเพียง, สหกรณ์การเกษตร,  ขจัดความยากจนทั่วประเทศ, เมกกะโปรเจกต์เพื่อการมีงานทำ ,  SML,   ฯลฯ

 

และโดยการมองของคนกลุ่มนี้เขายังมองไม่เห็นว่าจะมีพรรคการเมืองอื่นอาจจะเข้ามาสานนโยบายเหล่านี้ได้  ฉะนั้น นี่จึงเป็นวิถีทางการต่อสู้เพื่อผลประโยชน์ของเขาตามหลักกลุ่มผลประโยชน์  ( interest group)โดยชอบธรรม และต้องตามกติการของระบอบประชาธิปไตยสากลทุกประการ และนอกจากมีความชอบธรรมอย่างยิ่งแล้วยังเป็นแบบอย่างการต่อสู้ทางการเมืองของประชาชนในมิติก้าวหน้าอีกด้วย

 

ประเด็นอื่นในการมองคาราวานคนจนก็คือ การดำเนินงานของกลุ่ม  เป็นธรรมชาติ  และมีความจริงใจ  เห็นได้จาก  ทุกคนมีเป้าหมายร่วมกันที่นโยบาย  มีเหตุผลทางการเมืองที่ชัดเจนว่า  เขาต้องการนายกรัฐมนตรีที่ชื่อทักษิณ เพื่อให้ทำอะไร และมีเหตุผลชัดเจนเมื่อเปรียบเทียบกับพรรคการเมืองฝ่ายค้าน คือพรรคประชาธิปัตย์  เขามองว่าพรรคประชาธิปัตย์ไม่มีการเสนอนโยบายให้ประชาชนเลือก และไม่มีผลงานอะไรเลย จึงจำเป็นต้องยืนยันให้รัฐบาลเดิมบริหารนโยบายสำคัญ ๆ เหล่านั้นต่อไปให้ได้

 

กลุ่มที่ 4  ม็อบไล่จำลอง   ที่จังหวัดกาญจนบุรี  แม้ว่าคนกลุ่มนี้จะมิได้แสดงว่าเป็นกลุ่มการเมืองอย่างชัดเจน  เพราะเป้าหมายคือ  ไล่พล.ต.จำลอง ศรีเมืองคนเดียวออกไปจากจังหวัดกาญจนบุรี และห้ามเข้ากาญจนบุรีอีกต่อไป  เหตุผลเท่าที่เปิดเผยก็คือ  พล.ต.จำลอง ไม่ได้สร้างความเจริญอะไรแก่กาญจนบุรี  และเมื่ออ้างกองทัพธรรมมาไล่ทักษิณ อีกแล้ว ชาวกาญจนบุรีผู้มีความเป็นธรรมก็รับไม่ได้ ว่าเป็นธรรมะอย่างไร  แต่เมื่อพิจารณาว่า  ชาวกาญจนบุรีรักทักษิณ เพราะชอบนโยบายทักษิณ  และไม่เห็นด้วยกับพล.ต.จำลองที่จะให้ นรม.ทักษิณลาออกไปจากวงการเมืองไทย  ยังเห็นได้ว่าเป็นกลุ่มการเมือง โดยนัยยะของการรู้พิจารณาที่นโยบายของรัฐบาล ว่าเป็นผลประโยชน์แก่ประชาชนอย่างไรบ้าง และหวงแหนรัฐบาลที่ทำนโยบายถูกกับความต้องการของพวกเขา ก็มองได้ว่า มีความชอบธรรมตามกฎกติกาของระบอบประชาธิปไตย ในความหมายของการต่อสู้เพื่อนโยบาย

 

กลุ่มที่ 5     ม็อบสันติอโศก  นำโดยโพธิรักษ์  กลุ่มนี้ไม่มีนิยามคำว่า การเมือง  ไม่มีนิยามคำว่า ศาสนา   ไม่มีนิยามคำว่า  หน้าที่  แต่ก็ออกมาร่วมเคลื่อนไหว  จนดูประหนึ่งถูกจูงจมูก  ถูกครอบงำด้วยการโฆษณาชวนเชื่อ  ประกอบด้วยอัตตามาก  อยากอวดโอ่โฆษณาตัวเอง   และที่สำคัญ  เป็นม็อบแค้นกลุ่มหนึ่งเหมือนกัน(ตามผลการศึกษาคราวที่แล้ว)   น่าเป็นกลุ่มที่ควรติดตามมองต่อไป

 

 

ข้อสรุป   นี่คือการศึกษาจากประเด็นง่าย ๆ ที่สุด และสามารถสังเกตเก็บข้อมูลได้โดยการเฝ้ามองทางโทรทัศน์เท่านั้น  ก็พอที่จะหาข้อสรุปได้โดยทันที  และเมื่อประเมินตามหลักการเมืองแล้ว  จะพบโดยชัดเจนว่ากลุ่มม็อบกลุ่มไหนที่มีเป้าหมายทางการโฆษณาชวนเชื่อ  และกลุ่มไหนที่มีเป้าหมายทางการเมือง ที่เป็นการรวมตัวของกลุ่มผลประโยชน์(interest groups) ที่ต่อสู้เพื่อปกป้องผลประโยชน์ของตนโดยชอบธรรมตามหลักวิชาการเมือง

       

เราจะพบว่ากลุ่มม็อบแค้นไล่รัฐบาลทักษิณที่อ้างตนว่าเป็น กลุ่มพันธมิตรเครือข่ายประชาธิปไตย  กลับไม่เห็นว่ามีความเป็นประชาธิปไตยอยู่เลย และเมื่อพิจารณาวิธีการต่อสู้  ที่ใช้การโฆษณาชวนเชื่อเป็นหลักในการต่อสู้ (ใช้ข่าวลือ,  ปลุกระดม, ล้างสมอง, วางแผนลับ,  ซ่อนกล,  สร้างภาพ,  อ้างสถาบัน, สร้างสถานการณ์, จรยุทธ ฯลฯ) ยิ่งจะเห็นชัดว่า เป็นเพียงกลุ่มม็อบที่ก่อกวนการเมืองของชาติให้วุ่นวายโดยแท้จริง พวกเขาไม่มีการต่อสู้ด้านนโยบายการเมืองใดใดเลย  ทั้งเป็นกลุ่มชนที่ไม่อาจระบุโดยแน่ชัดว่าเป็นกลุ่มคัดค้านหรือสนับสนุนนโยบายใดใดของพรรคการเมืองใด   การเรียกชื่อตนว่า  กลุ่มพันธมิตรเครือข่ายประชาธิปไตย  ก็ไม่ตรงกับพฤติกรรมจริงที่ทำอยู่   เพราะพฤติกรรมจริงนั้นคือการก่อกวน พยายามใช้กฎหมู่แทนกฎหมายบ้านเมืองอย่างแท้จริง

 

และพฤติกรรมเช่นนี้มีแต่ประชาชนทั้งปวง ผู้รู้จักเลือกนโยบาย ที่สนับสนุนนโยบาย ร่วมมือกัน โดยมีอำนาจรัฐสนับสนุนตามกฎกติกา กฎหมายของบ้านเมือง เท่านั้น จึงจะนำบ้านเมืองกลับคืนมาสู่ความสงบเรียบร้อย  และถูกใจของประชามหาชน.

 

 

* แฟ้ม สำรอง :  research on propaganda aspect 5 comparative study

 

บานไม่รู้โรย                                               

www.newworldbelieve.com

30  มี.ค. 2549