รายงานข้อมูลการศึกษา 15 หัวข้อ

 

เรื่องการโฆษณาชวนเชื่อในยุครัฐบาลทักษิณ

                          เรื่องการโฆษณาชวนเชื่อในยุครัฐบาลทักษิณ

 

 10.  สถานการณ์ของชนชั้นนักวิชาการ

 

รายงานบทที่ 10  รายงานการชุมนุม ต่อต้านรัฐบาล[10]  การชุมนุม ต่อต้านรัฐบาล   (10)  ทวงคืนประเทศไทย,   5-6  มี.ค.  49 ณ  สนามหลวง,  ASTV 1 และ 3 วันอาทิตย์   ที่ 5  มี.ค. 2549 เวลา 18.00 น.ถึงเช้าวันที่ 6 ก.พ. 2549 จบลงด้วยการปลุกระดมสลายตัว โดยนัดชุมนุมต่อไปทุกวัน ระหว่าง 16.00-24.00  แล้วนัดประชุมใหญ่ 14 มี.ค. 2549

 

 6     สถานการณ์ของชนชั้นนักวิชาการไทยยุคปัจจุบัน

(The Six Events)

สถานการณ์ในวันนี้นับว่าเป็นสถานการณ์บ้านเมืองที่สับสนอยู่

นั่นคือ  ไม่มีใครรู้อย่างแน่ชัดว่าอะไรเป็นอะไร และมีข้อสังเกตถึงความแตกต่างทางความคิด  ทางอารมณ์ อย่างมาก ๆ ก็คือ  ความเห็นที่แตกต่างระหว่าง ประชาชนทั่วไป โดยเฉพาะรากหญ้าในชนบท ซึ่งเป็นชนส่วนใหญ่ของประเทศ  กับ  ประชาชนในสถาบันการศึกษา ที่เรียกว่านักวิชาการ โดยเฉพาะกลุ่มชนในสถานศึกษาระดับอุดมศึกษาของสังคม 

เราลองมาจับตาดูสถานการณ์ของชนกลุ่มที่อ้างตัวว่าเป็นนักวิชาการ  หรือ ปัญญาชนยุคนี้กันดู

ในเชิงความเป็นธัมมวิจัย  นั่นคือความเป็นธรรม

โดยจิตใจที่รักความเป็นธรรมและการต่อสู้ที่รักความเป็นธรรม และเพื่อความเป็นธรรม

อันเป็นวิปัสนาญาณ เพื่อการรู้แจ้งจริงแห่งสัจจะ(The mean to approach the Truth)

สถานการณ์ที่ 1  มีคณะบดีคณะรัฐศาสตร์ ของมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง จู่ ๆ ก็ออกมาแถลงการณ์ขับไล่นายกรัฐมนตรีให้ออกไปเสียจากตำแหน่ง

โดยไม่แสดงเหตุผลทางรัฐศาสตร์  ทั้ง ๆ ที่ตนเป็นครูอาจารย์ของนักรัฐศาสตร์  และจนกระทั่งบัดนี้ คณะบดีคนนั้นยังไม่เคยออกมาให้ความรู้ทางรัฐศาสตร์เกี่ยวกับเรื่องที่ตนเสนอนี้แด่สังคมอย่างไร   กลับหายเข้ากลีบเมฆไป  เข้าทำนองที่ชาวชนบทว่า  ตีหัวเข้าบ้าน อันเป็นกริยาของคนขี้ขลาดตาขาวในหมู่นักเลง นั่นเอง

ซึ่งย่อมทำให้คนมองได้ว่า นักวิชาการไม่มีจิตใจต่อสู้ในเชิงวิชาการเลย   นักวิชาการควรจะมีอะไร ๆ มากกว่าการเป็นเพียงนักวิจารณ์ นั่นคืออย่างน้อยที่สุดก็ต้องเข้าใจว่าเป็นจริยธรรมของนักวิจารณ์ ที่ว่า  เมื่อมีข้อตำหนิ  ก็ต้องมีข้อเสนอแนะควบคู่ไปด้วย    เราตำหนิเขาอย่างไร  ก็ต้องชี้ทางออกให้เขาพ้นไปจากข้อที่เราตำหนิเขานั้นด้วย

สถานการณ์ที่ 2   กรณีสมาชิกวุฒิสภาสายวิชาการจำนวน 27 คน ยื่นเรื่องฟ้องศาลรัฐธรรมนูญ แล้วศาลรัฐธรรมนูญไม่รับฟ้อง

มีเหตุการณ์ก็คือ  ก่อนฟ้อง  นักวิชาการกลุ่มนี้ออกมาเคลื่อนไหวอย่างแรงในเชิงบีบบังคับศาลรัฐธรรมนูญให้รับคำฟ้อง จนศาลรัฐธรรมนูญได้ออกมาเตือนว่า  ระวังจะเป็นการก้าวก่ายการตัดสินของศาลรัฐธรรมนูญ  ที่มีอำนาจหน้าที่ ตามบทบัญญัติของรัฐธรรมนูญ   (ดู บทบาทนายแก้วสรร อติโพธิ ส.ว.กรุงเทพมหานคร  อดีตอาจารย์มหาวิทยาลัย)

แล้วในวันตัดสิน นักวิชาการกลุ่มนี้  ก็พากันไปรอรับฟัง  ด้วยท่าทีว่าศาลรัฐธรรมนูญจะต้องรับฟ้องของตนแน่ ๆ  จนถึงมีการเตรียมดอกไม้ไปมากมายเพื่อมอบแด่ศาลรัฐธรรมนูญพร้อมที่จะสรรเสริญว่า เป็นศาลของประชาชน เป็นศาลไคฟง  อะไรดี ๆ ทำนองนั้น   แต่ครั้นศาลรัฐธรรมนูญตัดสินออกมาว่าไม่รับคำฟ้อง   นักวิชาการกลุ่มนี้ก็โกรธ ไม่ยอมรับ  ถึงกับออกอาการทั้งหมู่โห่ฮาขับไล่ตุลาการศาลรัฐธรรมนูญฝ่ายที่ตัดสินไม่รับฟ้อง ต่อหน้าศาลนั่นเอง   และยกยอสรรเสริญฝ่ายที่รับฟ้องว่าเป็นคนของประชาชน (ดูนายเหวง โตจิราการ เป็นตัวอย่าง)  แล้วดอกไม้ที่เตรียมไปก็เอาไปเผาขับไล่ศาลรัฐธรรมนูญแทน ที่หน้าศาลรัฐธรรมนูญนั่นเอง

ซึ่งเป็นกริยาที่ไม่สมควรแก่ความเป็นนักวิชาการ 

กลับสะท้อนถึงความ อนารยธรรมป่าเถื่อนอย่างยิ่ง

และน่าจะเป็นเหตุการณ์ในระดับประวัติศาสตร์ไทยต่อไป

สถานการณ์ที่  3  เมื่อกรรมการตลาดหลักทรัพย์แห่งประเทศไทย(กกล.)   ออกมาตัดสิน โดยชี้แจงให้ทราบอย่างละเอียดถึงเรื่องราวการขายหุ้นของเครือชินคอร์ป  แล้วสรุปได้ตามหลักฐานชัดเจนว่า  นรม.ไม่มีความเกี่ยวข้องกับกรณีนี้เลย  นั่นหมายถึงเป็นผู้บริสุทธิ์ 

ส่วนนายพานทองแท้  ชินวัตร มีความผิดอย่างเบา ฐานไม่รายงานให้กกล.ทราบเท่านั้นเอง และมีโทษเพียงปรับเป็นเงิน 200-300 ล้านบาทเท่านั้นเอง

นักวิชาการเหล่านี้ก็ไม่ยอมรับ  มีหลายคนไปปรากฏตัวบนเวทีของกลุ่มม็อบปลุกระดมที่สนามหลวง แล้วยังคงอ้างเรื่องนี้ต่อไป  เพื่อให้เกิดภาพการขายชาติ  ปล้นชาติ  ปล้นประชาชน  ต่อไป  ซึ่งไม่มีความเป็นธรรมอย่างยิ่ง  เพราะไม่เคารพสิทธิในทรัพย์สินของคนอื่น

แล้วยังเอาไปเบี่ยงเบนประเด็นเป็น  ปัญหาจริยธรรมทางการเมืองของผู้นำรัฐบาล พยายามโฆษณากลับขาวเป็นดำ กลับดำเป็นขาว กลับดีเป็นชั่ว  หลอกลวงล้างสมองกลุ่มม็อบที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ต่อไป

และในขณะเดียวกันไม่มีนักวิชาการคนใด  ให้คำอธิบายโดยแน่ชัดถึงคำว่า  จริยธรรม  หมายความว่าอย่างไร  เป็นเพียงการพูดถึงนามธรรมอันไพเราะ ที่เพ้อฝัน โดยที่ต่างคนต่างก็เพียงพูดกันไปโดยตนเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่า   จริยธรรมหมายถึงอะไรกันแน่  อันเป็นการหลอกลวงคนอื่นและแม้แต่ตนเองก็หลอกลวงตนเอง

สถานการณ์ที่  4  เมื่อทางการเมืองประกาศพระราชกฤษฎีกายุบสภา ให้มีการเลือกตั้งใหม่ใน 2 เม.ย. 2549  นักวิชาการ เหล่านี้ได้เข้าชื่อกัน อ้างตนเป็นเครือข่ายร่วมร้อยเครือข่าย ที่น่าเกรง ยกพวกไปฟ้องร้องศาลปกครอง  ขอให้ศาลปกครองพิจารณายกเลิกพระราชกฤษฎีกาประกาศใช้พรฎ.ยุบสภา 

และศาลปกครองก็ไม่รับฟ้อง

แต่  นักวิชาการกลุ่มนี้ก็ไม่ยอมรับอีก  เอาไปเป็นเหตุปลุกระดมต่อไปว่า  องค์กรยุติธรรมเหล่านี้ ตกอยู่ใต้อำนาจระบอบทักษิณ  คือ  ทักษิโนมิคส์  

ทำให้คนทั้งหลายมองได้ว่า นักวิชาการเป็นกลุ่มคนที่หาเรื่องหาราวคนอื่นอย่างไร้เหตุผลอย่างยิ่ง เพราะไม่ยอมรับสถาบัน ไม่ยอมรับกติกาสังคม และดูจะไม่ยอมรับอะไรทั้งสิ้นในสิ่งที่ไม่ตรงตามความต้องการของฝ่ายตน

คนชนบทชาวไร่ชาวนาก็มองอย่างดูหมิ่นว่ากระทำตนเป็นศาลสถิตย์ยุติธรรมเสียเองได้อย่างไร?  ถูกต้องตามหลักประชาธิปไตยหรือ ?

นี่ก็คือ ประพฤติตนอย่างเด็กปากยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม   เอาใจตนเองเป็นใหญ่  อยากได้อะไรก็ต้องได้โดยไม่คำนึงเหตุผลความชอบธรรม 

ไร้วุฒิภาวะ 

สถานการณ์ที่  5   กลุ่มนักวิชาการระดับแนวหน้า  ที่เคยมีชื่อเสียงและบุคคลิกภาพดี ๆ จำนวน 98-99 คน ถวายฎีกาให้พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวพระราชทานรัฐบาลลงมา อาศัยมาตรา 7

ซึ่งทำให้เห็นว่า เป็นการหาเรื่องหาราวต่อไปอีก  เป็นคนพาลที่พยายามเลี่ยงกฎหมาย  หรือเลี่ยงบาลี ต่อไป ไม่ได้ด้วยเล่ห์ จะเอาด้วยกล  ไม่ได้ด้วยกลจะเอาด้วยมนต์คาถา   เพราะมาตรา 7  รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2540  ระบุไว้ว่า  "ในเมื่อไม่มีบทบัญญัติแห่งรัฐธรรมนูญนี้บังคับแก่กรณีใด  ให้วินิจฉัยกรณีนั้นไปตามประเพณีการปกครองในระบอบประชาธิปไตยอันมีพระมหากษัตริย์ทรงเป็นประมุข"

ซึ่งจะเห็นว่า มีเงื่อนไขบอกความแน่ชัดอยู่ที่ประโยค "ในเมื่อไม่มีบทบัญญัติแห่งรัฐธรรมนูญนี้บังคับแก่กรณีใด"

ซึ่งพูดด้วยภาษาของชาวบ้าน ๆ ก็คือ  เมื่อจนหนทาง  หาทางออกไม่ได้แล้ว  จึงค่อยใช้ประเพณี

และตามหลักของกฎหมายเอง  ประเพณีย่อมมีศักดิ์ในระดับที่เป็นรองไปกว่ากฎหมาย  กล่าวอีกนัยหนึ่ง เมื่อพระเอกยังไม่ตาย  พระรองอย่าเพิ่งออกมา

แต่ในรัฐธรรมนูญฉบับปัจจุบันนี้  มีบทบัญญัติที่กำหนดแนวทางแก้ปัญหา เป็นทางออกไว้อย่างครบถ้วน อย่างรอบคอบทุกประเด็นปัญหาอยู่แล้ว 

และตามความสำนึกโดยสุจริตของพสกนิกรผู้จงรักภักดีแล้ว  การยื่นถวายฎีกา จะต้องระวังให้มาก ๆ  เพราะอาจมีนัยความหมายในทางที่ละเมิดเบื้องสูง และทำให้ทรงระคายเบื้องยุคลบาทได้  จะต้องเป็นกรณีที่ประกอบด้วยองค์ 3  คือ 1. ต้องจนหนทางทางกฎหมายจริง ๆ   2.  ต้องเป็นเหตุผลทางความยุติธรรมอย่างเด่นชัด   และ 3 ต้องเป็นกรณีที่มีความเห็นต้องตรงกันของประชาชนส่วนใหญ่ของประเทศ(เพราะพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวไม่อยู่ในฐานะที่จะเข้าข้างฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง แต่อยู่ที่องค์รวม)

 หากสถานการณ์ที่มีทางออกอยู่  และแม้มีความขัดแย้งกันก็เป็นความขัดแย้งตามปกติของระบอบประชาธิปไตยเช่นนี้   หากคนไม่เข้าใจอะไรเป็นธรรมดาอย่างไร  ก็จะอ่อนไหวเกินไปแบบกระต่ายตื่นตูม คือตาขาวกลัวเกินเหตุไปจนผลีผลาม หากไร้ปัญญามองทางข้างหน้าก็จะมืดไปหมด ส่วนคนมีปัญญา มองไปก็รู้วิธีการที่จะแก้ไขได้ตามครรลองของสถานการณ์เช่นนั้น ๆ   ประการแรกอุปมาก็เหมือนสตรีนางห้ามเพียงได้กลิ่นของสงครามก็พากันร้องกรีดกราดเสียแล้ว   ก็เข้าหลักการตัดสินใจโดยภยาคติแท้ ๆ  ก็จะไปสร้างความไม่บังควรขึ้น  อันเป็นเหตุให้ระคาย       ระเคืองใต้เบื้องยุคลบาท  โดยไม่จำเป็นเลย

อนึ่ง ในสถานการณ์ที่ประชาชนแบ่งเป็นฝักเป็นฝ่ายเช่นนี้  น่าพิจารณาเสียก่อนว่าเป็นผลมาจากอะไร และแก้ที่เหตุนั้นโดยพยายามอย่างเต็มที่ของเราเสียก่อน  เมื่อหนักหนาสาหัสสากรรจ์  จึงค่อยไปรบกวนใต้เบื้องพระยุคลบาท

อีกประเด็นสำคัญ  ที่อาจจะหลงลืมไม่มองความสำคัญก็คือ  การมีรัฐบาลใหม่นั้น  รัฐบาลใหม่ก็ต้องมองเสียก่อนว่ารัฐบาลเก่าได้สร้างสานอะไรไว้  มีอะไรที่รัฐบาลเก่าทำค้างอยู่ ที่จะต้องสานต่อไป ซึ่งจะเป็นประโยชน์ต่อประเทศชาติ

เท่าที่ผ่านมา ก่อนหน้าจะเกิดเรื่อง น้ำผึ้งหยดเดียวขึ้นมา  รัฐบาลก็ได้ทำงานหนักในต่างประเทศ เพื่อขยายตลาดการค้าของไทยออกไป  เพื่อการรองรับการผลิตขนาดใหญ่ของประชาชน  ถ้าคนมองด้านเดียว ในด้านการผลิต  มองว่ามีความสามารถผลิตแล้วผลิตออกมาอย่างไม่คำนึงตลาด  ก็จะไปรอดได้อย่างไร   แต่ต้องมองว่าผลิตออกมาแล้วจะอาไปขายที่ไหน  นี่เป็นหลักการค้าง่าย ๆ ถ้าไม่มีตลาด ก็ต้องเทของทิ้งเท่านั้นเอง  รัฐบาลเดิมเขาสานสร้างไปถึงไหน เมื่อเสนอให้เอารัฐบาลใหม่มา ได้มองปัญหารอบด้านอย่างนี้แล้วหรือไม่ ดูด้วยความเข้าใจทำนองนี้หรือไม่  มีความสามารถหรือไม่  ถ้านึกอยากได้อะไรตามใจไร้เหตุผล  นั่นก็จะพากันไปสู่หายนะอย่างไม่รู้ตัว

และสิ่งนี้ก็สะท้อนอีกเหมือนกันว่า  นักวิชาการพยายามมองเอาตัวเองเป็นบรรทัดฐานสูงสุด 

พยายามที่จะไปตัดสินใจแทนคนอื่นอยู่ทุกเรื่องทุกราว  ทั้ง ๆ ที่ทำอะไรไปก็ไม่เข้าท่าเข้าที

แม้ในสาขาที่ตนมีความชำนาญ     เพียงแค่นั้นก็ไม่พอ

สถานการณ์ที่ 6     นักวิชาการต่อต้านการเจรจา เสรีทางการค้า  (FTA)

แต่น่าเป็นห่วงว่า นักวิชาการอาจจะไม่เข้าใจรอบคอบในเรื่องนี้

ถ้าเราตั้งท่าอย่างเอาเป็นเอาตายเลยว่า  การเจรจาเราต้องได้เปรียบทุกประเทศแล้ว  ก็จะไม่มีประเทศใดคบหากับเรา  เราก็จะกลายเป็นหมาหัวเน่าที่ไม่มีใครมอง  และจะต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยว  หาตลาดโลกไม่มีเลย   (เข้าใจเหตุผลหรือไม่?)

มองความจริงบ้าง  เช่น  แม้ไม่มีเอฟทีเอ  สินค้าของญี่ปุ่น  ของอเมริกา  ก็หลั่งไหลเข้ามามากเกินดุล  อยู่แล้ว  ในเชิงเอฟทีเอ  เรามุ่งหมายให้เราได้การประกันบางอย่างว่า  เราจะเอาสินค้าเราเข้าไปขายประเทศเขาได้อย่างมีหลักประกัน  นั่นก็น่าจะเป็นผลที่ดีเยี่ยมแล้ว  ต่อไปเราก็เร่งความสามารถ เร่งผลิตผลคุณภาพ  ก็จะค่อยก้าวหน้าไป ขณะนี้เราก็ไปจัดการกับประเทศที่อยู่รอบนอก ๆ ไปก่อน ค่อยทำให้ดีขึ้นเป็นขั้นเป็นตอน  จะเอาทีเดียวให้รวยเลยได้อย่างไร

ฉะนั้น เมื่อนักวิชาการมาเบลอในประเด็นนี้ไปอีก  ก็น่าเป็นห่วงมาก ๆ

นี่คือข้อสังเกตจากสถานการณ์  6 ครั้ง ( the 6 events)  เกี่ยวกับบทบาทของนักวิชาการขณะนี้ 

ที่น่าคิดเหลือเกินว่า  นักวิชาการได้กระทำบทบาทที่เป็นคุณต่อประเทศชาติอย่างไร  ในสถานการณ์ที่สับสนทางความคิดขณะนี้

เราขอเสนอว่า  นักวิชาการควรจะต้องมีความเป็นธรรม  มีจินตนาการเชิงมโนธารแห่งมโนธรรมเสียบ้าง  (หมายถึงมีอิทัปปัจยาการในการมองเหตุการณ์ใดหนึ่งบนความเป็นธรรม)

และควรมีจุดยืนของนักวิชาการบ้าง

ในการวิเคราะห์วิจัยปัญหาใด  ควรมีข้อควรระวัง   ให้เป็นกลางตามหลักวิชาการดังนี้

ประการที่  1   Bias  คือความลำเอียง  มี 4 อย่างคือ

(1.)   ฉันทาคติ   ลำเอียงเพราะรัก

(2.)   โทสาคติ    ลำเอียงเพราะชัง

(3.)    ภยาคติ   ลำเอียงเพราะกลัว

(4.)    โมหาคติ   ลำเอียงเพราะหลง  รู้เท่าไม่ถึงการณ์

ประการที่ 2  Prejudice  ระวังการตัดสินที่อยู่บนการข่าว ข่าวสาร และข้อมูลที่ผิดพลาด หรือการที่ได้รับแอบสอบ(absorb)มาจากการโฆษณาชวนเชื่อ นั่นเอง 

สองประการนี้ก็คือหลักการวิจัยที่นักวิชาการย่อมรู้กันดีอยู่แล้ว ในที่นี้ก็เป็นแต่เพียงการเตือนสติกันบ้าง  เมื่อเรายึดเป็นกฎหลักของนักวิชาการ นั่นก็คือ สิ่งที่จะนำไปสู่สัจธรรม  คือความรู้และความจริงที่ไม่หลอกลวง  หรือตามหลักการศาสนาก็คือ  หลัก ธัมมวิจัย  (ดู โพชฌงค์ 7)  เพื่อนำไปสู่ความรู้แจ้งสัจธรรม(Truth) ด้วยตนเอง และนำไปสู่พุทธิปัญญาอันสูงสุด เพื่อโลกุตตระ  มิใช่เพียงโลกียะเท่านั้น 

เมื่อนักวิชาการตั้งอยู่บนการวิจารณ์ วิจัยที่เที่ยงธรรมตามการเสนอนี้  ก็จะช่วยลดทอนบรรเทาความสับสนเชิงความคิดในสังคมขณะนี้ลงไปได้มาก  ภาพนักวิชาการมีความสง่างามขึ้นกว่าเดิม และนั่นจะทำให้การเสนอเชิงวิชาการมีน้ำหนักกว่า. 

 

ธรรมาชีพ  ธรรมาชน,   ป.ธ.ร.
http://www.newworldbelieve.com/
7               มี.ค. 2549