สรุปประเทศไทย

 

1.  ประเด็นการปฏิรูปการปกครองโดยมีการปฏิวัติยึดอำนาจเก่าของรัฐบาล พ.ต.ท.ดร.ทักษิณ ชินวัตร มาเป็นคณะปฏิรูปการปกครองในระบอบประชาธิปไตยอันมีพระมหากษัตริย์ทรงเป็นประมุข(คปค.)   นำโดย พล.อ.สนธิ บุณยรัตกลิน  ผบ.ทบ. ในวันที่ 19  ก.ย. 2549  แล้วมาเป็นรัฐบาล พล.อ.สุรยุทธ จุลานนท์  ในเดือนตุลาคม 2549

 

บทสรุปเมื่อเวลาผ่านมาถึงบัดนี้เป็นเวลา 1 ปีกับ 1 เดือนเศษ ๆ  ที่กำลังจะมีการเลือกตั้งครั้งต่อไปตามรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พ.ศ.2550 หรือที่เรียกกันว่ารัฐธรรมนูญฉบับคมช. ในวันที่ 23 ธันวาคม 2550 นั้น น่ามีการวิเคราะห์ดูว่า คปค. นำโดยพล.อ.สนธิ บุณยรัตกลิน กับพรรคพวก ได้ทำการปฏิรูปการเมือง ยึดอำนาจรัฐบาลทักษิณ ไปทำไม  มีความชอบธรรมเพียงใดหรือไม่ แล้วเมื่อมีการจัดตั้งรัฐบาล มีคณะมนตรีความมั่นคงแห่งชาติ(คมช.)  รัฐบาลและคมช.ได้ทำอะไรมีผลงานอะไรบ้าง และที่สำคัญประเทศไทยได้อะไรจากการยึดอำนาจเปลี่ยนแปลงรัฐบาลใหม่  บัดนี้ก็พอสรุปได้ชัดเจนว่าตลอดเวลาที่ผ่านมารัฐบาลและคมช.ไม่มีความสามารถทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเลย ประเทศชาติมิได้ประโยชน์อะไรเลยจากคณะปฏิรูป มิได้เห็นความก้าวหน้าไปกว่าเดิม แต่กลับทรุดลงไปอีก ตลอดเวลา 1 ปีกับ 1 เดือนที่มีคปค. มีรัฐบาล และมี คมช.อยู่ในอำนาจได้ทำการบริหารผลประโยชน์ของชาติถดถอยลงไปทีละน้อย ๆ  จนขณะนี้บังเกิดผลทำให้การทางเศรษฐกิจฝืดเคืองลงไป ประชาชนประสบปัญหาและลำบากยากจนลงไปตามลำดับ ดังที่มีสิ่งบอกเหตุถึงความตกต่ำหายนะชัดเจนขึ้นมาทุกขณะ  ที่น่าสังเกตเป็นข้อสำคัญก็คือขณะทำการปฏิรูปในเดือนกันยายน 2549นั้น รัฐบาลทักษิณกำลังทำงานหนัก เพื่อบุกเบิกนโยบายใหม่ ที่ข้ามเขตข้ามแดน ข้ามทวีป ข้ามโลกไป เพื่อความร่ำรวยของประชาชนคนไทยและประเทศไทย ด้วยการบุกเบิกตลาดสินค้าต่างประเทศ  แน่นอน การกล่าวหาว่าโกงนั้นก็เป็นเพียงข้อกล่าวหา  บุคคลย่อมมีสิทธิตามกฎหมายที่จะกล่าวหาฟ้องร้องได้เสมอ แต่โดยหลักนิติธรรมแล้วควรคำนึงว่าผู้ถูกกล่าวหาตราบใดที่ยังไม่มีการตัดสินเป็นขั้นสุดท้ายแล้วก็ถือว่าเป็นผู้บริสุทธิ์อยู่  และบุคคลย่อมมีสิทธิในการเรียกร้องค่าเสียหายทางศาลได้เช่นเดียวกัน นั่นเป็นความยุติธรรมในระบอบประชาธิปไตย  เช่นกรณีในสิงคโปร์ ที่ผู้นำประเทศนั้นทำการฟ้องร้องเรียกค่าเสียหายจากหนังสือพิมพ์ Far Eastern Economic Review และผู้นำฝ่ายค้านของสิงคโปร์ ในข้อหาร่วมกันใส่ร้ายหมิ่นประมาทผู้อื่น ซึ่งศาลได้ตัดสินให้ฝ่ายจำเลยแพ้คดีต้องชดใช้ค่าเสียหายตามที่โจทก์เรียกร้องจำนวนมหาศาล จนฝ่ายจำเลยผู้นำฝ่ายค้านถูกสั่งให้ล้มละลายเพราะไม่มีเงินชดใช้ค่าเสียหายตามคำสั่งศาล และทั้งยังต้องติดคุกชดใช้แทนค่าเสียหายอีกด้วย  นี่น่าเป็นอุทาหรณ์ที่สำคัญ  คมช.ก็กล่าวหารัฐบาลทักษิณในทำนองเดียวกันนี้ ซึ่งสะท้อนชัดเจนขึ้นมาตลอดเวลาที่ผ่าน ๆ มาว่ามีเจตนาเป็นปฏิปักษ์ส่วนตัว ถึงต้องพยายามตลอดมาในการใส่ร้ายป้ายสีเพื่อให้เกิดแนวร่วมขึ้นกวาดล้างอำนาจเก่า

   

2.         ในด้านการสร้างสรรค์  รัฐบาลคมช.ก็มิได้ปรากฏผลงานอะไร เสมือนว่าไม่ได้ทำอะไร แต่กลับทำลาย ดังจะเห็นว่า ในขณะนั้น  สนามบินสุวรรณภูมิอันโอ่อ่า  กำลังเป็นที่เชิดหน้าชูตาของประเทศและเอเชีย และประชาชนทั้งชาติกำลังชื่นชมยินดี มีความสุข มองว่าสุวรรณภูมิ นามพระราชทาน คือขวัญใจแห่งชาติ กำลังพัฒนาไปทุกด้าน แม้ด้านที่เป็นสถานท่องเที่ยวที่พักผ่อนหย่อนใจ ที่สงบจิต ที่ภาคภูมิใจของประชาชนทั้งชาติ แห่มาท่องเที่ยว มาปิ๊กนิก พาครอบครัว ลูกหลานมาพักผ่อนนอนเล่น สบาย ๆ ไร้กังวล จนจะเกิดเป็นประเพณีอันน่าชื่นชมยินดีขึ้นมาแล้ว แต่สิ่งที่น่ายินดีนี้กลับหยุดชงักลงพลันที่มีคมช.มาถึง และก็ไม่มีความสามารถที่จะบริหารสืบสานความดีงามนี้ต่อไปได้ กลับไปทำสิ่งที่ไม่สร้างสรรค์  ทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่ รู้เท่าไม่ถึงการณ์ โดยทำลายแผนการเพื่อความชื่นชมของประชาชนต่อสนามบินสุวรรณภูมิและผลประโยชน์ของชาติจากสนามบินสุวรรณภูมิไปเสียอย่างน่าเสียดาย พอ ๆ กับทำลายความสุขวันปีใหม่ 2550 ของประชาน ที่ปล่อยให้เกิดระเบิดขึ้นถึง8 จุดในกรุงเทพมหานคร  อีกตัวอย่างหนึ่งทางเศรษฐกิจที่ชัดเจนก็คือนโยบายสินค้าโอทอปที่กำลังดังและขึ้นชื่อไปในต่างประเทศและประชาชนทั่วประเทศกำลังกระตือรือร้นสร้างสรรค์งานตามวิถีนโยบายโอทอป แต่รัฐบาลรู้เท่าไม่ถึงการณ์ชั้นเชิงจิตวิทยาการตลาด ไปเปลี่ยนชื่อเสียใหม่ โดยเหตุผลว่าชื่อโอทอป ไม่มีความเป็นไทย อ้างว่าเพื่อความเป้นไทย เพื่อวัฒนธรรมไทย หารู้ไม่ว่าพอเปลี่ยนชื่อใหม่แล้วก็ไม่มีประเทศใดรู้จัก แล้วโอทอปก็ลดถอยพลังลงไปจนเงียบสนิทในขณะนี้  น่าเสียดายจริง ๆ  โอทอปก็เลยหดหายไป ขายไม่ออก  ประชาชนก็เสียหาย   รายได้ของประเทศชาติของประชาชนระดับท้องถิ่นก็หดหายไป  และซ้ำตลอดเวลารัฐบาล คมช. ก็ไม่เคยสนใจขยายตลาดสินค้าไทยออกไป ทำให้การค้าไทยสูญเสียประโยชน์ลงไปเรื่อย ๆ   นี่เป็นเพียงตัวอย่างว่า  การปฏิรูปเพื่ออะไร?    และบทสรุปก็คือ ความล้มเหลวโดยสิ้นเชิง

 

3.  คณะปฏิรูปการปกครองในระบอบประชาธิปไตยอันมีพระมหากษัตริย์ทรงเป็นประมุข (คมช.) ได้ประกาศใช้รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย (ฉบับชั่วคราว) พ.ศ. 2549  มีบทบัญญัติจำนวน 39 มาตรา เพื่อกำหนดลักษณะอำนาจสูงสุดในแผ่นดิน  และแนวการบริหารสำหรับรัฐบาลใหม่ของ พล.อ.สุรยุทธ จุลานนท์ใช้เป็นแม่บทบริหารประเทศต่อไป  ส่วน หน.คมช. ก็มาสู่ตำแหน่ง    ประธานคณะมนตรีความมั่นคงแห่งชาติ(คมช.) อยู่เบื้องหลังรัฐบาลปฏิรูป แล้วตลอดเวลาที่อยู่ในอำนาจก็วางแผนสืบทอดอำนาจ ครั้นเกษียณจาก ผบ.ทบ. ก็เคลื่อนตัวเองไปสู่ตำแหน่งการเมือง แม้ไม่ได้เป็นหมายเลขหนึ่งก็ขอเป็นหมายเลขสอง   เพื่อสืบทอดอำนาจ  และเห็นได้ว่าจะควบคุมการเลือกตั้งให้เป็นไปในทิศทางที่ประสงค์ ของคมช. นั่นคือขจัดปรปักษ์ทางการเมืองและส่วนตัว ดังที่ประชาชนได้เห็นท่าทีที่เปิดเผยของพล.อ.สนธิ บุณยรัตกลิน มาตั้งแต่ต้น จนถึงบัดนี้ คือความพยายามกำจัดอำนาจเก่าให้สิ้นไป โดยไม่ชอบธรรม และทั้งไม่ชอบด้วยหลักการประชาธิปไตยเลย แท้จริงหน.คมช.ได้มีท่าทีดูแคลนประชาชนมาตั้งแต่ต้น เพราะเหตุที่การปฏิรูปการปกครองคราวนั้น เป็นการล้มล้างอำนาจรัฐของประชาชน ที่มาจากประชาชน  การปฏิรูปฯจึงเป็นการดูแคลนประชาชน  เหยียดหยามบุคคลที่มาจากการเลือกตั้งของประชาชน ถึงสองครั้งสองคราวที่ลงคะแนนเลือกพรรครัฐบาลชุดก่อนของทักษิณ ชินวัตร ที่ได้คะแนนท่วมท้นไม่ต่ำกว่า  16 และ 13 ล้านเสียง ทั้งสองครั้ง นั้นแสดงถึงการดูแคลนประชาชนในระบอบประชาธิปไตย  และจะได้รับผลของการดูแคลนจากคนทั้ง 16-13 ล้านเสียงนั้น  อันเป็นตัวอย่างสำหรับชนรุ่นหลังได้ย้อนกลับมาดูอย่างพิศวงต่อไป  ในขณะนี้ก็ยังมีความเคลือบแคลงของวงการต่าง ๆ ต่อไปว่า พล.อ.สนธิ จะยอมรับผลการเลือกตั้งคราวหน้าอย่างไร     แต่ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม เสียงประชาชนย่อมเป็นใหญ่ เพราะเสียงประชาชนคือเสียงสวรรค์  นี่เป็นหลักการของประชาธิปไตย

 

ทำไมจึงมีการปฏิรูปการปกครองเกิดขึ้นในวันที่ 19 ก.ย. 2549  จึงได้คำตอบในเวลาบัดนี้ว่า ไร้สาระอะไร มีแต่เรื่องความแค้นส่วนตัวต่อรัฐบาลเก่า มิได้มีเรื่องผลประโยชน์ของประชาชน ของประเทศชาติในส่วนรวมเลยแม้แต่น้อย

 

 

4.   คำถามสำคัญในวันนี้ก็คือ   ประชาธิปไตยไทยได้พิศูจน์ตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่าว่ายังไม่สามารถแก้ปัญหาประเทศไทยได้ด้วยตนเองด้วยวิถีทางประชาธิปไตย  นี่เป็นความจริงเพียงใด?

 

เห็นได้ว่ามีคำตอบอยู่แล้ว คือ จริง  ประชาธิปไตยไทยยังเอาตัวเองไปไม่รอด  เพราะข้อสรุปก็คือ ประชาธิปไตยอย่างไทย ๆ  ก็เป็นเช่นนี้  คือมีแต่ความจอมปลอมและคนไร้ทั้งความรู้และไร้ทั้งวัฒนธรรมทางการเมือง  เห็นจากบทบาทของคนและสถาบันหลายกลุ่ม  นับตั้งแต่สถาบันการศึกษาเอง นักวิชาการ ครูอาจารย์ในสถานศึกษา สภาผู้แทนราษฎรและวุฒิสภา สถาบันการเมืองเอง  ตลอดไปถึงพรรคการเมืองเอง ถึงการสื่อสารมวลชนโทรทัศน์  ที่บ่งบอกประชาธิปไตยแบบด้อยพัฒนาในประเทศของเรา  ที่เป็นเหตุปัจจัยปิดกั้นมิให้บ้านเมืองเราเจริญไปได้

 

ในขณะนี้ วงการเมืองของไทยเรา  แสดงออกถึงความอ่อนด้อยในอุดมการณ์และด้อยความสามารถของนักการเมืองไทย พรรคการเมืองไทยไปทั้งสิ้น  ในขณะนี้ เห็นนักการเมือง แม้กระทั่งระดับหัวหน้าและผู้นำพรรคการเมืองไทยย้ายสังกัดพรรค  อย่างที่ไม่คำนึงว่าตอนตั้งพรรคของตนขึ้นมานั้นตนมีอุดมการณ์อย่างไรในการรับใช้สังคมและประเทศชาติ และไม่คำนึงถึงประชาชนเลย   และที่สำคัญก็คือ  นักการเมืองไม่รู้นโยบาย สร้างสรรค์นโยบายขึ้นมาไม่ได้ ขณะนี้ แม้ก่อนที่จะมีการเลือกตั้งแล้วไม่ถึง 2 เดือน ก็ยังไม่มีนักการเมืองคนใด พรรคการเมืองไหนที่แสดงให้เห็นว่าเขารอบรู้นโยบายขึ้นมาเลย   หากจะอุปไมยอุปมาการเมืองไทยขณะนี้ก็คือ มีเกมกีฬาชนิดหนึ่งเปิดเวทีออกมาให้เล่นกัน  นักการเมืองไทยก็พากันกรุ้ม ๆ กริ่ม ๆ เพียงนึกสนุกเท่านั้นเอง   สำนึกของพวกเขาก็คือ สำนึกแห่งความใหญ่  มีความรู้สึกว่าใหญ่  ตนเองมีความสำคัญขึ้นมา ยิ่งใหญ่ที่สุดในแผ่นดินแล้วละเวลานี้   เท่านั้นเอง  ก็กร้มกริ่ม พิจารณาแล้ว นักการเมืองไทยเราขาดทั้งความสามารถและจริยธรรมทางการเมือง  ไม่มองการเมืองในฐานะสำคัญโดยนโยบาย คือในความคิดของนักการเมืองและพรรคการเมืองเอง ที่จะสร้างชาติสร้างประชาชนนั้นจะต้องทำอะไร และทำอย่างไรบ้าง  ซึ่งเมื่อคำนึงว่าในการนี้นักการเมืองจะต้องเริ่มด้วยการศึกษา คือทำงานการวิจัยกันอยู่ตลอดเวลา  นักการเมืองจะไม่มีเวลาว่างเลย เพราะเวลาที่ว่างจะเอามาใช้ในการศึกษาวิจัยทดแทนไปทั้งหมด ซึ่งโดยแนวคิดทางงานการเมืองเช่นนี้เองจะเป็นการวางรากฐานที่สำคัญทางการเมืองให้แก่ตนเองและพรรคการเมืองของตนให้เอาใจใส่และมุ่งหมายการสร้างงานที่เป็นจริงขึ้นมาเป็นรูปธรรมได้  แต่บัดนี้มองดูวงการเมืองไทยแล้วมิได้มีร่องรอยเลยว่ามีนักการเมือง พรรคการเมืองใดได้ทำงานการศึกษางานวิจัยเพื่อสร้างสรรค์นโยบายที่ทันสมัยทันความต้องการของประชาชนและสังคมโลก แต่นักการเมืองแทบมองไม่เห็นความจำเป็นและความสำคัญของการศึกษาวิจัยด้านนโยบายนี้เลย  สิ่งที่นักการเมืองไทยทำมาตลอดเวลายาวนานก็คือ ฝึกหัดเพียงวาทะ และศึกษาข้อกฎหมาย เพียงเพื่อการเอาชนะเชิงวาทะเท่านั้นเอง  โดยมองว่าวาทะเป็นสิ่งสำคัญยิ่งจนเป็นสาระสำคัญหลักของการเมืองไปเลยทีเดียว  นักการเมืองไทยจึงมีแต่วาทะมาโดยตลอด  และไม่เคยพัฒนาตนเองไปสู่จุดที่เป็นแก่นสารสาระของการเมืองที่แท้จริงเลย   และประการสำคัญต่อมาก็คือ นักการเมืองไทยนั้นก็ล้วนแต่เป็นคนยากจน แล้วไม่สำนึกว่านี่เป็นความด้อยที่ต้องปรับปรุงแก้ไขจึงมองการเมืองด้วยความประมาทจริง ๆ  อุปมาเหมือนความคิดจับเสือด้วยมือเปล่า  ไม่เคยมีการตระเตรียมทางการเงินการงบประมาณไว้เลย  ในรูปธรรมก็คือนักการเมืองไม่เคยมีธุรกิจการงานอะไรมาก่อน  ส่วนมากมาจากมนุษย์เงินเดือน เมื่อแก่เกษียณแล้วก็เข้ามาสู่วงการเมือง  และพาบุคคลิกภาพที่ถนัดในการเป็นผู้ตาม ขาดความริเริ่ม ขาดความกล้าที่จะเสี่ยง และการตัดสินใจในนโยบายใหม่ ๆ ไปทั้งสิ้น    การเข้ามาสู่วงการเมืองด้วย   การตระเตรียมทางการเงิน  สร้างตัวนักการเมืองเองนั้น นั่นแหละบอกไปถึงความสามารถที่แท้จริงของนักการเมืองอย่างหนึ่ง  หากนักการเมืองสามารถสร้างผลงานทางการงานการเงินมาก่อน นั้นน่าเป็นหลักประเมินความสามารถของบุคคลในระดับพื้นฐานชั้นหนึ่งก่อนที่จะมีสิทธิได้เข้าสู่วงการเมืองของประเทศ  แต่นักการเมืองไทยไม่เคยได้ตระเตรียมเงินไว้ใช้ในกิจการการเมืองเลย   ตามที่เห็นมีการย้ายพรรคกันอุตลุตขณะนี้  แท้จริงเป็นเพราะเรื่องเงินนี้เองเป็นตัวกำหนดการตัดสินใจย้ายพรรค  ใช่ว่ามีอุดมการณ์อะไรเลยก็เปล่า นี่จึงเป็นจุดที่บกพร่องอย่างยิ่งใหญ่อีกจุดหนึ่งในวงการเมืองไทย  จึงจำเป็นที่นักการเมืองรุ่นใหม่ ๆ จะต้องมองเสียแต่แรกเริ่มว่า  ชีวิตนักการเมืองระดับมาตรฐานสากลนั้น  เรื่องความสามารถในการหาเงินทองมาใช้บริหารและการดำเนินนโยบายหรืออุดมการณ์ส่วนตัว หรือของพรรคการเมืองนั้นมีความจำเป็น และความสามารถในการสร้างตัวสร้างความร่ำรวยหรือความเพียงพอทางการเงินขึ้นมาได้ก่อนการเข้าสู่วงการเมืองนั้น จะเป็นสิ่งบอกเหตุถึงความสามารถและเป็นประกันชั้นหนึ่งในการจะนำประเทศชาติและประชาชนไปสู่ความสำเร็จ  หากนักการเมืองไร้ความสามารถแม้การประกอบอาชีพการงานเลี้ยงตนเองและครอบครัวแล้ว  จะสามารถในการทำมาหาเลี้ยงประเทศชาติที่ใหญ่โตได้อย่างไร  หากเอาความยากจนมาสู่การเมืองแล้ว  ไร้อุดมการณ์เสียอีก  นั่นก็จะทำการเมืองโดยรวมเสียหายเพราะจะเกิดการปั่นป่วนไร้ระเบียบวินัยไปอย่างไม่รู้จบ ทั้งก่อนการเข้าสู่อำนาจทางการเมืองและหลังการเข้าสู่อำนาจทางการเมืองแล้ว      แต่เมื่อปรากฏในวงการเมืองไทยอยู่เช่นนี้ ก็ยังต้องด้อยพัฒนา(underdeveloped)ต่อไป จนกว่าจะรู้อะไรอะไรเกี่ยวกับสัจธรรมทางการเมืองและวัฒนธรรมการเมืองดีขึ้น และสังคมเราคงต้องได้รับการอบรมเรื่องการเมืองและวัฒนธรรมการเมืองไปเป็นระยะ ๆ โดยคณะปฏิวัติ หรือคณะปฏิรูป ซึ่งจำเป็นต้องมาเป็นระยะ ๆ เหมือนกัน จึงน่าจะเป็นการอบรมงานการเมืองแบบหนึ่งที่จำเป็นสำหรับสังคมแบบไทย จึงจะพอช่วยให้กระเตื้องขึ้นได้ 

 

5.    เราเห็นว่า การพัฒนาหลักทางการเมืองก็คือ ต้องมองว่าประชาชนต่างมีความแตกต่างทางผลประโยชน์ เราต้องยอมรับว่าจะต้องมีการต่อสู้กันในเชิงผลประโยชน์ของใครของมัน ก็โดยมีรูปธรรมที่ปรากฎชัดขึ้นในรูปกลุ่มผลประโยชน์กลุ่มต่าง ๆ จะต้องต่อสู้เพื่อผลประโยชน์ของตน โดยการเลือกนโยบายอย่างไร

 

การเมืองของประชาชนจะต้องมีความเข้าใจตรงกันว่า  นั่นก็คือสิทธิในการเลือกนโยบาย  นี่คือการตัดสินใจทางการเมืองของระบอบประชาธิปไตยมีสิทธิอันสูงสุดที่การเลือกนโยบาย เพราะโดยวิธีนี้ ย่อมทำให้ความคิดเห็นที่แตกต่างทางการเมืองสามารถรอมชอมกันได้โดยการมีสิทธิเลือกนโยบาย  ยอมรับโดยวัฒนธรรมประชาธิปไตยในการมีสิทธิเลือกนโยบาย และทุกฝ่ายในระบอบ จะต้องเคารพกฎกติข้อนี้ประเด็นนี้   โดยสิทธิของการเลือกนโยบายที่แตกต่าง หลายหลาก  และยอมรับในสิทธิและความชอบธรรมของการเลือกนโยบายนั้น 

 

หมายความว่าเรื่องความคิดเห็นหรือความต้องการทางผลประโยชน์ที่แตกต่างจะจบลง เมื่อการเลือกนโยบายเสร็จสิ้นลงโดยชอบธรรมตามกติกาที่ตกลงกันแล้ว นั่นคือข้อยุติ และจริยธรรมทางการเมืองโดยความเคารพในกติกา ความยึดบรรทัดฐานแห่งกติกาการเมืองกันทุกฝ่าย  เช่นนี้ประเทศชาติจึงจะเจริญไปได้  ถ้าการเมืองปราศจากกติกาไม่มีความเคารพในกติกา มีวาทะโต้แย้งถกเถียงกันไม่รู้จบอวดดีอวดฉลาดอย่างไร้หลักการ และไร้ความเคารพในกติกา ทั้งไม่รู้แน่ชัดในสัจธรรมการเมืองเอาแต่ดื้อดึงไม่ฟังเหตุฟังผลแล้ว บ้านเมืองก็พินาศ

 

ในด้านนโยบาย ในเมื่อแม้ขณะจะมีการเลือกตั้งแล้วขณะนี้ ก็ยังไม่มีนักการเมืองและพรรคการเมืองใดเอ่ยถึงนโยบายออกมาเลยแม้แต่พรรคเดียว คนเดียว นั่นเป็นสิ่งที่สะท้อนว่าการเมืองไทยยังอ่อนด้อยอย่างยิ่ง  เพราะข้อสรุปก็คือ   หากการเมืองไร้นโยบายเสียแล้ว  ก็ย่อมหมายถึง  นักการเมือง และพรรคการเมือง แม้ประกาศว่าพร้อมที่จะเข้ามาบริหารประเทศนั้น แท้จริงเขายังไม่รู้เลยว่าจะพาประเทศชาติและประชาชนเดินไปสู่ความรุ่งโรจน์ได้อย่างไร  ทางข้างหน้าจึงย่อมมีแต่ความเลื่อนลอยและฝ้ามัว ไปจนถึงมืดมนลง เนื่องจากพากันเดินไปอย่างไม่รู้อะไรเลย ไม่รู้งานที่จะทำ และไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร  ก็จบ

 

เราจึงขอเสนอนโยบายเพื่อนักการเมืองและพรรคการเมืองที่ยังไร้อุดมการณ์และความคิดได้พิจารณาดูว่าท่านจะสามารถเอามาทำได้หรือไม่  ท่านจะสร้างนโยบายอย่างหลายหลากอย่างนี้ได้เพียงไร 

 

นโยบาย  30 บาททุกโรค,    หนึ่งตำบลหนึ่งผลิตภัณฑ์,  ทุนการศึกษาคนจน- ผู้อยากเรียนได้เรียน, เรียนก่อนจ่ายทีหลัง, ทุนแพทย์ 1 อำเภอ, นโยบายบ้านเอื้ออาทร,  นโยบายเศรษฐกิจพอเพียง, สหกรณ์การเกษตร,  ระดับราคาที่มีเสถียรภาพ,  การไฟฟ้าสาธารณูปโภค,  การคมนาคมของท้องถิ่น,  ระบบน้ำดื่มน้ำใช้,  ระบบน้ำเพื่อการเกษตรกรรม,  ขจัดความยากจนทั่วประเทศ, เมกกะโปรเจกต์เพื่อการมีงานทำ, กองทุนหมุนเวียน,   SML,   ฯลฯ

 

และขอเสนอประชาชนให้ลองนึกดูว่าเคยมีนโยบายที่หลายหลากเหล่านี้มาก่อนหรือไม่?  เราอยากให้นักการเมืองพรรคการเมืองและประชาชนทั้งปวงรับฟังไว้เป็นอุทาหรณ์และเป็นแบบอย่างของงานการเมืองต่อไป.

 

• หนังสือพิมพ์ดี(อินเทอเนท)

          3 พ.ย.2550