การปกครองคณะสงฆ์ในปัจจุบันมีการวางแนวทางที่ไม่ชัดเจน และไม่เคร่งครัดในพระธรรมวินัย เห็นได้จาก ภิกษุในวัดต่างๆไม่เคร่งครัดในพระธรรมวินัย ในกรณีอาบัติเบาเช่น อาบัติชั่วหยาบของภิกษุเป็นปาจิตตีย์ ซึ่งภิกษุทั่วไป ไม่ให้ความสำคัญจะรักษาและมีการประพฤติจนต้องอาบัติเป็นเรื่องธรรมดา และ พอจะทำปาติโมกข์หรือวันพระ ก็ปลงอาบัติได้ จนเป็นการไม่ให้ความสำคัญต่อพระธรรมวินัย รวมถึงมีการตีความพระธรรมวินัยบางข้อเพื่อเอื้อประโยชน์ในการแสวงหาทรัพย์ ไม่ว่าทางตรงหรือทางอ้อม รวมถึงให้มีการจัดสร้างพระบูชาตามวัดต่างๆจนกลายเป็นพุทธพาณิชย์ ซึ่งแสดงให้เห็นว่า ไม่มีการสอนถึงแก่นของพุทธศาสนาว่า แตกต่างจาก ฮินดูหรือเทวนิยม ว่ามีความแตกต่างกัน จนกลายเป็น ฮินดูบวกกับพุทธศาสนา ซึ่งไม่ใช่พุทธศาสนาที่แท้และบริสุทธิรวมถึงภิกษุบางรูปยังสอนให้ญาติโยมเชื่อและงมงาย จนไม่สามารถแยกแยะความแตกต่างดังกล่าวได้ มิหนำซ้ำยังไม่มีการตักเตือนจากคณะสงฆ์ส่วนกลาง จนกลายเป็นการสนับสนุนทั้งทางตรงและทางอ้อม ทำให้พุทธศาสนาเสื่อมลง ทั้งที่หน้าที่ต้องจัดการเพื่อเป็นการดำรงและสนับสนุนให้พุทธศาสนารุ่งเรือง ซึ่งหากจะปฏิเสธความรับผิดชอบในหน้าที่ดังกล่าวก็ควรพิจารณาตนเองว่ากำลังทำสิ่งใดอยู่ สมณศักดิ์ ที่ได้รับการแต่งตั้งจนใหญ่โต ก็ยิ่งสะท้อนว่าเป็นภิกษุที่สวมหัวโขน ไม่ใช่ภิกษุที่สมบูรณ์ ตามเส้นทางที่พุทธองค์มุ่งหมายให้เป็น * คงต้องถามตนเองว่า บวชเพื่อสิ่งใด ต้องการสิ่งใดจากพุทธศาสนา  ลาภ ยศ ทรัพย์สิน หรือ ต้องการเป็นภิกษุรูปหนึ่งที่คอยสนับสนุนพุทธศาสานา เปรียบเสมือนปิดทองหลังพระ และมีความมุ่งหมายให้พุทธศาสนาได้ดำรงอยู่ต่อไปกับความบริสุทธิ์และเป็นสัญลักษณ์แห่งความดีงาม

     วิธีการแก้ไข
ประการแรกต้องนำพวกที่อาศัยพุทธศาสนาหากิน รวมถึงพวกเหลือบของพุทธศาสนาออกจากพุทธศาสนา โดยการลดแรงจูงใจคือ
1. ห้ามสงฆ์ถือครองทรัพย์ทุกชนิดรวมถึงเงินทอง นอกจากที่พุทธเจ้าอนุญาติ วิธีนี้จะจำกัดบุคคลที่บวชเพื่อทรัพย์สินได้
2. ต้องจำกัด วงเงินที่อนุญาติให้วัดต่างๆถือครองได้ ไม่เกิน 20,000บาท ต่อ1วัด และแต่ละวัดตอ้งมีบัญชีเพียงบัญชีเดียวเท่านั้น เพื่อใช้เป็นค่าใช้จ่ายค่าน้ำ ค่าไฟของวัด ค่าใช้จ่ายส่วนอื่นๆไม่อนุญาติให้ถือครองได้ วิธีนี้เป็นการจำกัดบุคคลที่เป็นเหลือบของวัด หากิน
3. ต้องจำกัด การก่อสร้างถาวรวัตถุทุกชนิด ยกเว้นจะขออนุญาติต่อคณะสงฆ์ส่วนกลางเท่านั้น และอนุญาติเท่าที่จำเป็นเท่านั้น วิธีนี้จะจำกัดสงฆ์ที่อาศัยการสร้างถาวรวัตถุหากินและสร้างรายได้ โดยการเรี่ยไรญาติโยมสร้างถาวรวัตถุโดยใช้วัดเป็นข้ออ้าง และ เป็นการวางขอบข่ายในการเจริญเติบโตของทางพุทธศาสนาในทางที่ถูกต้อง เนื่องจากในประเทศไทยยังมีวัดร้างที่ไม่มีสงฆ์ประจำอยู่เป็นจำนวนมาก
4. ต้องออกประกาศจากคณะสงฆ์ส่วนกลางห้ามวัดทุกวัดในประเทศ สร้างวัตถุมงคลทุกชนิด โดยไม่ได้รับอนุญาติจากคณะสงฆ์ส่วนกลาง วิธีนี้เป็นการจำกัด การที่สงฆ์หากินโดยการสร้างวัถุมงคล โดยเป็นข้ออ้างเพื่อเรี่ยไรเงินเข้าวัด
5. วัดแต่ละวัดต้องทำบัญชีเงินเข้าออกอย่างละเอียด และต้องมีผู้ตรวจบัญชีโดยมีหน่วยงานของทางราชการเป็นผู้รับรองทุกเดือน วิธีนี้เป็นการป้องกันการยักยอกทรัพย์ของผู้ที่เกี่ยวข้องกับปัจจัย
6. ต้องออกประกาศจากคณะสงฆ์ส่วนกลางห้ามทุกวัดตั้งตู้บริจากเงินภายในวัดและรอบบริเวณวัด วิธีนี้เป็นเป็นการจำกัดเงินที่จะเข้ามาภายในวัดโดยไม่จำเป็นต่อการครองสมณะ หากวัดใดต้องการตั้งตู้บริจาคต้องขออนุญาตจากคณะสงค์ส่วนกลาง และส่วนเงินที่ได้รับจากการตั้งตู้บริจาคต้องจำกัด วงเงินที่วัดสามารถเก็บไว้ได้ โดยจะต้องมีบัญชี และแจงความจำเป็นเป็นกรณีไป ส่วนเงินที่เหลือต้องส่งเข้าบัญชีส่วนกลางห้ามนำไปใช้ยกเว้นจะมีหนังสืออนุญาตเป็นรายกรณี และผู้อนุญาติได้ต้องเป็นในนามคณะสงค์เท่านั้น วิธีนี้เป็นการจำกัด การแสวงหาทรัพย์สินในนามของวัด
7. รายได้ที่ส่วนเกินที่แต่ละวัดส่งเข้าบัญชีคณะสงค์ส่วนกลางโดยจะต้องแบ่งเป็นสามส่วน 1. ใช้จัดซื้อซื่อเครื่องอุบโภคที่จำเป็นส่งไปยังวัดที่ขาดแคลนและส่งเท่าที่จำเป็นต่อการดำรงชีพในวัดแต่ละวัดตามจำนวนสงฆ์ที่มีอยู่แต่ละวัดเท่านั้น  โดยวัดใดไม่ขาดแคลนห้ามจัดส่ง ส่วนที่ 2.นำไปใช้เป็นค่ารักษาสงฆ์ที่อาพาธรวมถึงสร้างสถานพยาบาลของภิกษุในทุกภาคให้เพียงพอต่อความต้องการ และ ห้ามนำไปใช้เป็นค่าใช้จ่ายอย่างอื่นในทุกกรณี 3. ส่วนถ้าเหลือให้ส่งเข้ารัฐทั้งหมดจัดเป็นรายได้แผ่นดิน วิธีนี้ เป็นการป้องกันคณะสงฆ์ส่วนกลางแสวงหาประโยชน์ และป้องกันสงฆ์ส่วนกลางที่มีสมณะศักดิ์สูงอาศัยพุทธศาสนาหากิน และเป็นการส่งเสริมพุทธศาสนาในทางที่ถูกต้อง
8. ในส่วนของผ้าป่าที่แต่ละวัดรับเป็นปัจจัยต้องส่งเข้าส่วนกลางทั้งหมด หากแต่ละวัดประสงค์จะเก็บไว้ต้องทำหนังสือแจ้งความจำเป็น และต้องมีคณะสงฆ์ส่วนกลางร่วมพิจารณาเป็นกรณีไป และ ห้ามนำปัจจัยส่วนนี้ไปใช้ผิดประเภท (เนื่องจากพระธรรมวินัย ปัจจัยส่วนนี้ใช้ได้เฉพาะในการสร้างถาวรวัตถุเท่านั้น) วิธีนี้เป็นการป้องกับสงฆ์อาศัยผ้าป่าในการหาประโยชน์
9. ห้ามสงฆ์ส่วนกลางออกกฏเกณฑ์ใดโดยไม่มีมติร่วมกันของคณะสงฆ์ทั้งสองนิกายในประเทศไทย อรัญวาศรี(พระป่า) คามะวาศรี (พระบ้านในเมือง) ในข้อนี้ท่านคงสงสัยว่าเหตุใดต้องเป็นเช่นนั้น เนื่องด้วยเท่าที่ทราบมาในทางคณะสงฆ์ส่วนกลางพยายามออกกฏเกณฑ์ที่เป็นการแทรกแทรงสงฆ์สายธรรมยุต (พระป่า) ทำให้มีการขัดแย้งกันภายใน เนื่องด้วยวัตรปฏิบัติที่แตกต่างกัน ทำให้ต้องมีการปฏิบัติที่แตกต่างกัน ไม่ว่าจะเป็นกิจสงฆ์ และวัตรอื่นๆ ทำให้เกิดความขัดแย้งกัน การออกกฏเกณฑ์จากคณะสงฆ์ส่วนกลางซึ่งส่วนใหญ่เป็นคามะวาศรี(พระบ้านหรือพระในเมือง) ในบางกรณีจึงไม่เอื้ออำนายในการปฏิบัติกิจของพระสายธรรมยุต(พระป่า)ทำให้เกิดความไม่สะดวกในการปฏิบัติกิจ และเกิดเป็นความแตกแยกในหมู่คณะสงฆ์ทั้งสองนิกายในประเทศไทย เพื่อเป็นการป้องกันความแตกแตกดังกล่าว จึงต้องมีข้อห้ามดังกล่าวข้างต้น
10. ส่งเสริมให้มีการสอนถึงความแตกต่างของศาสนาพุทธ และอินดู หรือเทวนิยมว่ามีความแตกต่างอย่างไรในส่วนใด ไม่ว่าสงฆ์ที่บวชใหม่ หรือสงฆ์ที่บวชนานแล้วให้สามารถแยกแยะความแตกต่างดังกล่าวได้เพื่อไม่ให้สอนญาติโยมในทางที่ผิดจากศาสนาพุทธ หากมีสงฆ์ที่สอนญาติโยมในทางที่ผิดจะต้องมีการตักเตือน และหากร้ายแรงจะต้องให้สึกออกไป เห็นได้จากบางวัดมีการสร้างพระพิฆเนศภายในวัด รวมถึงสอนญาติโยมว่าเป็นส่วนหนึ่งของศาสนาพุทธ
* วิธีการดังกล่าวข้างต้นเป็นเพียงส่วนหนึ่ง ในการส่งเสริมพุทธศาสนาในทางที่ถูกต้อง เพื่อสงฆ์ในเมืองไทย จะได้เป็นสงฆ์ที่แท้ ไม่ใช่เป็นภิกษุพุทธพาณิย์ หากวิธีการดังกล่าวเป็นประโยชน์ขอช่วยกันทำให้เกิดขึ้นเพื่อเป็นการสืบต่อพุทธศาสนาให้ยั่งยืนปราศจากเหลืบ ไรของพุทธศาสนา