ประวัติของผม พระพยับ ปญฺญาธโร

พระผู้มีปกติอยู่ด้วยอิริยาบถ ๓ (๓)

 

 

 

 

 

ประวัติของผมเป็นเรื่องราวที่อยู่ภายในจิตใจ และบางเหตุการณ์ก็เป็นเรื่องลับที่ไม่มีผู้ใดรู้เห็นด้วย เหตุการณ์สำคัญเริ่มตั่งแต่เป็นเด็กอ่อน ยังไม่รู้เดียงสา ที่ผมเฝ้ามองดูดวงตะวันตกดิน นั้นได้มีความหมายมากในทางจิตวิญญาณของผม พอ ๆ กับเรื่องราวของนิมิตที่ปรากฎในการเห็นโดยสมาธิจิตวัยนั้น ที่คนในหมู่บ้านพากันเชื่อว่ามีผีหรือวิญญาณร้ายสิงอยู่ที่เสาเรือน และซึ่งสอดคล้องกับความเชื่อของสังคมชนบทพื้นฐานทั่ว ๆ ไปในเรื่องผีต่าง ๆ นับแต่ผีหลอก ผีกระสือ ผีกระหัง ผีเปรตที่ห้อยโหนบนกิ่งโพธ์ในวัด ผีฟ้า(รำผีฟ้ารักษาคนป่วย)ซึ่งผมเคยแอบไปดูแล้ววิ่งหนีสุดชีวิต ผีปอบ และกระบวนการไล่ผีที่ผมเองทั้งกลัวทั้งสงสัยโดยตลอดมา จนกระทั่งเห็นหมอธรรมลงแส้คนป่วยจนถึงตายไปก็เคยเห็นในหมู่บ้านของผม(กรณีนางสาวจำปา อนุพันธ์ ลูกสาวป้าธัมมา พี่สาวคุณพี่ทองจันทน์ และผู้ใหญ่สายันต์ อนุพันธ์ บ้านอยู่ตรงข้ามบ้านผมป่วยแล้วนักธรรมมารักษา จนที่สุดว่าผีแรงต้องไล่ด้วยหวาย ผมได้ยินเสียงนักธรรมเอาแซ่หวายลำยาวใหญ่เท่าหัวแม่มือ(ที่ผมแอบไปเห็นวางอยู่ใกล้ ๆ คนป่วย)หวดฟาดลงไปยังร่างคนป่วยควับ ๆอย่างแรงสนั่นหวั่นไหวไปหมด ซึ่งแม้ผมจะกลัวจนตัวสั่น แต่ก็คิดแย้งอยู่ในใจว่าไร้ความเมตตากรุณา ในทัศนะของผมขณะนั้น ซึ่งต่อมาไม่นานคุณน้าจำปาก็เสียชีวิต และผมได้เก็บความสงสัยเอาไว้โดยตลอดมาว่าเธอตายเพราะผีเข้าจริงหรือ แต่กระนั้น ในอีกส่วนหนึ่งก็คือความกลัวในสิ่งที่ลึกลับก็เพิ่มทวีฝังใจผมตลอดมา)

 

เมื่อผมเข้าไปเรียนหนังสือต่อมัธยม และอยู่บ้านอาว์ที่จังหวัดศรีสะเกษนั่นเอง ปลายปีนั้นคุณพี่ขาน ต้นวงศ์ ลูกของลุงบุญหนาได้มาอยู่ที่บ้านอาว์ด้วย ท่านเพิ่งเรียนจบวิทยาลัยครูมา เพิ่งจะเข้าสอนในโรงเรียนผมไม่กี่เดือน แล้ววันหนึ่งก็เกิดอุบัติเหตุร้ายแรงพี่ขานถูกรถไฟชนบดทับขาดกลางตัวอย่างน่าสยดสยอง ที่ห้วยทับทัน เขตต่อกับจังหวัดสุรินทร์

 

วันนั้นคนที่บ้านอาว์ผมไปช่วยงานกันหมด ไปอุทุมพรพิสัยและแล้วเลยไปเอาศพพี่ขานกลับมาบ้านขี้เหล็ก ตลาดอำเภออุทุมพรพิสัย จ.ศรีสะเกษ อันเป็นบ้านลุงผม ที่บ้านศรีสะเกษมีแต่ผม เอ้ป และสมถวิล(ลูกชายและลูกสาวอาว์ผม) กับอาว์ผู้หญิง อาว์ล้วน เติมใจ เท่านั้นเอง ตกกลางคืนท่านก็เอาผ้ายันต์ผืนหนึ่งแขวนไว้ที่ขอบประตู ท่านบอกว่าผ้ายันต์กันผี ผีตายโหงมาจะกลัวไม่กล้าเข้า ซึ่งฟังน่าหวาดกลัวจริง ๆ

 

คืนนั้น จนดึกดื่นแล้วผมก็นอนไม่หลับ ทุกคนดูเหมือนจะหลับกันกันไปหมดแล้ว เหลือแต่ผมคนเดียว เห็นนอนคลุมโปงกันเป็นแถว ผมเองก็คลุมโปงเหมือนกัน ผมเฝ้าแต่กังวลกลัวว่าวิญญาณพี่ขานจะมา คิดเรื่องที่ผู้ใหญ่บอกว่าผีตายโหงมันจะต้องกลับมาที่ที่เคยอยู่เคยกินเคยอาศัย ผมมั่นใจว่า นี่เป็นที่อยู่ที่กินที่เคยอาศัยของพี่ขาน วิญญาณของพี่ขานก็ต้องมาแน่ ๆ มีคราวหนึ่งที่ใต้ถุนบ้านมีเสียงเป็ดไก่ร้องกันลั่นสนั่นเหมือนพวกมันพากันแตกเล้าออกไป อาว์ผมลุกขึ้นไปดูเพราะคิดว่างูเขียวหรืองูเห่ามากินลูกเจี๊ยบ ได้ยินเสียงอาว์พูดว่า ขานเอย ขอให้ไปสู่ที่สงบ ๆ เถิดนะ อย่าห่วงเลย ไหน ๆ ไปแล้วก็ขอให้ไปดี อย่ามาใกล้ลูก ๆ หลาน ๆ เลย ลูกหลานจะกลัว ผมได้ยินก็ขนลุกซู่ ชั่วครู่ท่านก็กลับเข้ามาในห้อง ดับตะเกียงนอน ผมก็ยังหลับ ๆ ตื่น ๆต่อไป พร่ำภาวนาให้รุ่งแจ้งเสียที จนกระทั่งไก่ขัน ซึ่งเป็นเวลาประมาณตี ๓ ผมก็ตื่นตัวสุดขีด เพราะคล้ายอุปาทานได้ยินเสียงคล้ายคนเดินขึ้นบรรไดเรือนมา เปิดประตู แล้วเดินเข้ามาภายในบ้าน ได้ยินเสียงคล้ายฝีเท้าเดินไปที่ห้องครัว ที่พี่ขานกินข้าว แล้วเดินไปห้องน้ำที่ล้างมือ ล้างหน้า แล้วเดินเข้ามา ใกล้เข้ามาทางห้องพี่ขานนอน ซึ่งอยู่ข้าง ๆ ห้องพวกเรานอนอยู่นั่นเอง สักครู่คล้ายได้ยินเสียงเคาะประตูห้องนอนของพี่ขานเป็นจังหวะ ๆ ผมหลับตาแน่นแทบไม่หายใจกลัวว่าถ้าลืมตาแล้วจะเห็นอะไร ๆ และกลัวจะได้ยินเสียงเรียก แต่ก็ไม่มีอะไรอีก  เงียบลงไป  ถึงไม่มีอะไรมากไปกว่านั้นแต่ผมก็ทรมานไปทั้งคืนนั้น

 

สิ่งที่ผมได้จากประสบการณ์คราวนั้นก็คือ ได้รู้ว่าตัวเองมีความทุกข์ทรมานมากเหลือเกิน หลายคืนผ่านไปอย่างเชื่องช้าทำให้รำคาญตัวเอง และเริ่มมองเห็นสัจธรรมว่า เราเห็นจะไม่มีความสุขในชีวิตหากมัวแต่กลัวผีอยู่ ได้นำไปสู่การตัดสินใจว่า ชีวิตจะต้องเอาชนะความกลัวให้ได้เท่านั้นจึงจะอยู่เป็นสุข (และในที่สุดภายหลังการต่อสู้อันยืดเยื้อยาวนานมาร่วมสิบ ๆ ปี ผมก็สามารถทำได้ดั่งใจปรารถนา เมื่อสามารถเอาชนะความกลัว กลับตาลปัตร ได้เห็นป่าช้า เพียงดังบ้านที่ผมเข้าไปอยู่พักผ่อนได้อย่างสงบและสบายดุจบ้านตัวเอง ไม่ว่าป่าช้าชนิดใด ๆ และในโลกนี้)

 

ผมยังคงชอบน้ำอยู่เหมือนเดิม เมื่อน้ำห้วยสำราญล้นฝั่งพวกเราก็พากันไปเล่นน้ำกันที่สะพานดำ(สะพานรถไฟ)และสะพานขาว(สะพานรถยนต์) ผมแต่งตัวเป็นโซโรตามที่เห็นในภาพยนต์ โหนเถาวัลย์ออกไปแล้วพุ่งหลาวลงกลางน้ำ พอโผล่ขึ้นมาผ้าคลุมปิดหัวแน่นดึงอย่างไรก็ไม่หลุด หลงทาง ถูกกระแสน้ำพัดพาไปช้า ๆ พี่เสถียร บริบาล (พ.ต.อ.เสถียร บริบาล ส.น.พระราชวัง กทม.) ญาติผม ว่ายไปกระชากผ้าคลุมออก แต่ก็ไม่ออก เกือบตกกระแสน้ำใหญ่ไปด้วยกัน ทุลักทุเลเข้าฝั่งได้โดยปลอดภัย แล้วก็พากันหัวเราะ วันต่อมาก็เกิดเรื่องอีก ผมโหนเถาวัลย์ไปผิดที่ พุ่งลงไปชนตอใต้น้ำอย่างจัง จนหูอื้อไปหมดแทบสิ้นสติอยู่ใต้น้ำ พอโผล่ขึ้นมาคลำหัวดูปรากฎว่าหัวยุบลงไป เป็นหลุมลึกมาจนถึงวันนี้

 

 

ผมได้รู้จักชื่อคนสำคัญ ๆ มาแต่เด็ก ๆ หลายคน คนแรกคือ มหาตมะ คานธี พ่อผมเล่าว่า ท่านเป็นผู้นำทางการศาสนาที่กอบกู้เอกราชอินเดียจากอังกฤษ โดยต่อสู้ด้วยวิธี อหิงสา คือไม่ถือโกรธ เขาจับไปเข้าคุกก็ไม่โกรธ เขาจะฆ่าก็ยอมให้เขาฆ่าแต่ไม่โกรธ จนในที่สุดอินเดียทั้งประเทศพากันลุกขึ้นพร้อมกันเพื่อเดินตามหลังท่าน ท่านเล่าให้เพื่อนครูด้วยกันฟัง ท่านว่ามหาตมะ คานธี มีเส้นลายมือแปลกกว่าคนอื่น เพราะมีเส้นสมองสองเส้น ท่านว่าเหมือนเส้นสมองในฝ่ามือของผม แล้วท่านให้ผมเข้าไปหาแบมือผมออกดู ชี้ว่ามีลายมือสมองคู่ อีกคนหนึ่งที่พ่อผมเอ่ยนามก็คือ ดร.ปรีดี พนมยงค์ เวลาพ่อผมเอ่ยนามท่านผู้นี้ ผมรู้สึกว่าท่านมีความนิยมเอามาก ๆ ท่านว่าคือหลวงประดิษฐ์มนูธรรม ยกย่องว่าเป็นคนมีความคิดก้าวหน้ามาก มีแผนเศรษฐกิจล้ำหน้า(ภายหลังท่านตั้งชื่อน้องชายผมคนหนึ่งตามชื่อท่านปรีดี พนมยงค์นี้) และอีกท่านหนึ่งก็คือ หลวงวิจิตรวาทการ วิธีที่พ่อผมพูดถึงคนสำคัญ ๆ เหล่านี้ ผมรู้สึกว่า คม บาดใจ น่าฟัง น่าสนใจ ไม่เหมือนฟังคนอื่นพูด เมื่อท่านพูดถึงหลวงวิจิตรวาทการ ท่านก็เล่าว่า เวลาไปสอนที่ธรรมศาสตร์ หลวงวิจิตรวาทการจะออกข้อสอบ ท่านจะบอกนักเรียนเลยว่าข้อสอบจะออกตรงนั้นตรงนี้นะ หน้านี้แหละจะออก ให้ไปอ่านดูให้ดี ๆ ซึ่งพ่อผมนิยมว่าหัวคิดแบบนี้ก้าวหน้าไปอีกแบบหนึ่ง ในเรื่องการเรียนการสอน ท่านเล่าว่าหลวงจิตรวาทการเคยเป็นเปรียญ ๕ ประโยค เริ่มทำราชการตั้งแต่เป็นเสมียนค่อยไต่บรรไดไปทีละขั้น ๆจนได้เป็นอธิบดี เป็นผู้ที่มีความพยายามสูงส่งมาก และมีอุดมการณ์ดี

 

สิ่งที่ดลบันดาลใจผมให้สนใจในตัวหลวงวิจิตรวาทการนั้น เป็นเพราะการที่ผมได้อ่านหนังสือวรรณคดีมามากนั้นแหละเป็นมูลเหตุเดิม เมื่อผมอ่านขุนช้างขุนแผน ผมก็ประทับใจในความเป็นวีรบุรุษของขุนแผนอย่างฝังใจและเชื่อ ครั้นผมพบหลวงวิเชียรแพทยาคม ผู้เป็นอาจารย์สอนวิชาจิตวิทยาชั้นปี ๑ ธรรมศาสตร์ ผมอยากฟังท่านพูดถึงเรื่อง การสกดจิต อย่างที่ผมรู้จากเรื่องขุนช้างขุนแผน แต่ท่านอธิบายไปว่า การสกดจิตในลักษณะที่ผู้ถูกสกดตกอยู่ใต้อำนาจผู้สกดโดยสิ้นเชิงและผู้สะกดจะสั่งให้ทำอะไรก็ได้นั้น เป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ แท้จริงการสะกดจิตก็คือการโน้มน้าวจิตใจให้คนเชื่อถือและปฏิบัติตามเรา นั่นเอง คำว่าโน้มน้าวจิตใจ ไม่เป็นที่สบใจผม ผมต้องการความหมายที่ตรงตามตัวอักษร คือสะกดจิตแปลว่าสะกดจิต (นั่นคือความรู้สึกของผมในชั่วโมงที่รับฟังเรื่องที่สนใจที่สุด ที่ฝังใจผมมาเนิ่นนาน) และแน่นอน ผมไม่ยอมรับหลวงวิเชียรแพทยาคม (อยู่ในใจ ไม่บอกใครหรอก) ผมจะให้เหมือนขุนแผนให้ได้ ฉะนั้น ต่อมาเมื่อผมได้พบหนังสือชื่อว่า กำลังใจ และชื่อ หลวงวิจิตรวาทการผู้แต่งเข้า ผมก็อ่านดู หลวงวิจิตรวาทการอธิบายเหตุการณ์ตอนพระพุทธองค์ปราบชฏิลทั้งสามพี่น้อง นั้นถูกใจผมมาก ท่านเริ่มต้นบรรยายตั้งแต่พระพุทธองค์เสด็จไปพักในปล่องพญานาค ที่พ่นไฟสังหารนักพรตที่เข้าไปลองดีมามากต่อมากแล้ว แต่พระพุทธองค์สามารถหยุดความดุร้ายของพญานาคพ่นไฟได้ ต่อรุ่งเช้าชฏิลผู้พี่ใหญ่คอยเงี่ยหูฟังอยู่ว่า องค์พระสมณโคดมจะรอดกลับออกมาจากปล่องพญานาคหรือไม่ ครั้นเห็นพุทธองค์ออกมา ก็นึกขยาดอยู่ในใจ นึกว่าพระสมณโคดม

 

ต้องมีอะไรดี ๆ กว่านักบวชองค์อื่นเป็นแน่ ถ้าไม่งั้นคงเอาตัวรอดออกมาจากปล่องพญานาคไม่ได้

 

ผมยอมรับหลวงวิจิตรวาทการในเรื่องที่เกี่ยวกับอำนาจทางจิต กรณีพระพุทธองค์ หลวงวิจิตรวาทการอธิบายว่าพุทธองค์ทรงฝึกจิตชั้นสูงมาจนบรรลุฌานสมาบัติ จึงสามารถทรมานพญานาคพ่นไฟได้ และผมเข้าใจว่า เรื่องราวของอภินิหารนั้นน่าจะมีอยู่จริงในทัศนะของหลวงวิจิตรวาทการ

 

และหลวงวิจิตรวาทการก็อธิบายเรื่องราวของอภินิหารทางจิตออกมาในหนังสือของท่าน ที่สำคัญก็คือ กำลังใจ กำลังความคิด มหัศจรรย์ทางจิต และมันสมอง

 

ซึ่งผมหามาและอ่านแล้วทำตามคำแนะนำในหนังสือนั้นอย่างเคร่งครัดเอาเป็นเอาตายใน ระหว่างที่เป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์

 

การฝึกฝนนั้นมี ๒ อย่าง คือฝึกฝนด้านกำลังความคิด กำลังใจ และฝึกฝนด้านกำลังกายประกอบกันไป

 

ผมอยากจะบอกว่า เมื่อผมมาอยู่กรุงเทพนั้น ผมมิใช่มาเรียนวิชาการในโรงเรียนหรือในมหาวิทยาลัยอย่างเดียวตามที่คนเห็น ๆ หรือเท่าที่พ่อแม่หรือพี่น้องของผมเข้าใจเท่านั้น หากแต่ผมเรียนวิชาถึงสามอย่างในขณะเดียวกัน คือ ๑ เรียนวรรณคดีต่อมาจากสมัยเมื่อเด็ก ๆชั้นประถมและมัธยม ๒. เรียนวิชาการตามหลักสูตรมหาวิทยาลัยที่ผมสังกัด และ ๓ เรียนและฝึกตนเองอย่างหนักทางจิตตามแนวหนังสือของหลวงวิจิตรวาทการ ซึ่งอย่างที่ ๑ และอย่างที่ ๓ นั้น ผมเรียนด้วยตนเอง อย่างที่ ๑ ผมมีห้องสมุด

 

มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์และหอสมุดแห่งชาติเป็นสถาบันหลัก มีหนังสือที่สะสมไว้เองที่บ้าน ที่นี่ผมก็อ่าน ๆ ๆ ๆ และอ่านต่อไป และยังมีอีกแห่งหนึ่งอันเป็นสนามฝึกจิตวิญญาณของผมที่สำคัญมากและมีความหมายอันยิ่งใหญ่สำหรับผมก็คือ โรงภาพยนต์เท็กซัส พรานบูรพ์ และบริเวณโรงภาพยนต์เท็กซัสขณะนั้น ซึ่งผมใช้ที่แห่งนี้อย่างเป็นเอกราชเฉพาะตัวผม ไม่มีใครอื่นมาร่วมด้วย อย่างที่ ๒ คือการศึกษาตามหลักสูตรการศึกษา รวมทั้งชีวิตนักศึกษาในห้องเรียนมหาวิทยาลัยและกิจกรรมพิเศษ คือหนังสือพิมพ์มหาวิทยาลัย และยูงทอง รวมทั้งสถานีวิทยุ มธ. และอย่างที่ ๓ เป็นการศึกษาที่แทรกไปในทุก ๆ อย่างทุก ๆ ชีวิตประจำวันของผมในขณะนั้น นั่นก็คือระบบชีวิตประจำวันของผมได้ถูกบริหารถูกควบคุมโดยทฤษฎีแห่งชีวิต ทฤษฎีแห่งการฝึกฝนตนเองเพื่อบรรลุสู่ความมีกำลังใจและอำนาจจิตที่หลวงวิจิตรวาทการเขียนไว้ในหนังสือสี่เล่มดังกล่าว

 

ผมอยากจะบอกว่า เมื่อผมสำเร็จวิชาการทั้งสามอย่างนี้แล้ว(ผมคิดเอาเองว่าผมสำเร็จแล้ว) ผมจึงได้พบพระพุทธศาสนา(ก็เป็นจังหวะที่ผมได้มีโอกาสเรียนพระพุทธศาสนาอันเป็นวิชาชั้นสูงต่อไป) ครั้นเมื่อผมเริ่มต้นเรียนพระพุทธศาสนาชั้นสูงนั้น ผมก็มีวิธีการศึกษาเป็นพิเศษเฉพาะของผมเอง โดยไม่มีใครสอนผมดอกครับ เริ่มด้วยการเผาหนังสือธรรมะที่เคยอ่านเคยสะสมมาทิ้งหมด ไม่เหลือหลอแม้สักเล่มเดียว เพราะผมจะไม่อ่านหนังสือธรรมะอีกต่อไป โดยเฉพาะพระไตรปิฏก ต้องห้ามเด็ดขาด อ่านไม่ได้ แล้วเผาหนังสือตำราเรียนระดับปริญญาโท ตรีและทุก ๆ เล่มหนังสือทิ้งเสียเกลี้ยง เผาตำราทุกชนิด รวมทั้งตำราโหราศาสตร์ที่เคยศึกษามาอย่างมากมาย เผาหนังสือทุกชนิดไม่ว่าหนังสือใดใด รวมทั้งเผาบันทึกประจำวันจำนวนกว่า ๕๐ เล่ม ที่บันทึกลงสมุดลายไทย๑๐๐แผ่นมาแทบทุกวัน ๆ ตั้งแต่จบชั้นมัธยมปีที่ ๖ ตราบกระทั่งถึงเวลาดังกล่าวนั้นอันเป็นสมบัติที่ผมเคยหวงแหนอย่างยิ่ง ฉะนั้นผมจึงไปตัวเปล่าปราศจากหนังสือแม้แต่เล่มเดียว เพื่อศึกษาพระพุทธศาสนา ผมหาบ้านใหม่และได้บ้านที่ถูกใจหลังหนึ่ง เป็นบ้านเช่าครับ อยู่ในสวนฝั่งธนบุรี บางขุนเทียน ผมเก็บตัวอยู่ในบ้านสวนนั้น เป็นเวลา ๑๐ ปีเต็ม ๆ ในบ้านที่ว่างเปล่า เพื่อศึกษาพระพุทธศาสนา จากความว่างเปล่า

 

ครับ ถูกละ ในช่วงนั้นเป็นเหตุการณ์ที่ กลับตาลปัตรกัน จากการที่ผมเคยอ่านหนังสือมาอย่างมากมายตั้งแต่เริ่มผสมตัวอักษรไทยเป็นแต่เด็ก ๆ ชั้นประถม จนเเข้าศึกษาในมหาวิทยาลัย จากรสนิยมชอบหนังสือที่ดีมีคุณค่า และสะสมไว้อย่างมากมายจนบ้านกลายเป็นห้องสมุดส่วนตัว กลายมาเป็น นักเผาหนังสือ โดยนำเอาหนังสือทีมีสะสมอยู่ออกมาฉีกใส่ลงในเตาเผาไปทีละแผ่น ๆ เพื่อให้ไหม้เป็นเถ้าไม่มีเหลือหลอ จนกระทั่งเกลี้ยงไม่มีเหลือเลยสักเล่มเดียว หรือแม้กระดาษสักแผ่น จากคนที่เคยอ่านหนังสือเป็นคนที่จะต้องไม่อ่านหนังสือ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง หนังสือธรรมะชั้นสุดยอดพระคัมภีร์แห่งพระพุทธศาสนา พระไตรปิฏก ผมจะต้องไม่อ่าน อย่างเด็ดขาด

 

นั่นแหละวิธีการศึกษาพระพุทธศาสนาของผมตลอดเวลา ๑๐ ปีเต็ม ๆในสวนฝั่งกรุงธนบุรื นั่นเป็นช่วงเวลาระหว่างปีพุทธศักราช ๒๕๑๒-๒๕๒๒

 

ก่อนจะถึงปี พ.ศ. ๒๕๒๓ วันที่ ๓๑ มีนาคม พุทธศักราช ๒๕๒๓ อันเป็นคืนของวันที่ผมลุกขึ้นมานั่งกลางดึก และตั้งแต่คืนนั้น ผมก็ไม่ล้มตัวลงราบกับพื้นอีกเลย กลายเป็น “พระผู้มีปกติอยู่ด้วยอิริยาบถ ๓” ตลอดมาตราบเท่าทุกวันนี้

 

เรื่องในรายละเอียดระหว่างนี้คงจะยาว ผมจะค่อย ๆ เล่าไปเป็นตอน ๆว่าผมทำอะไรที่บริเวณเท็กซัส และหลวงวิจิตรวาวทการให้อะไรแก่ผมบ้างก่อนที่ผมจะเผาตำราของท่านทิ้งเสียเกลี้ยง ไม่เหลือแม้แต่เศษกระดาษ ฯ

 

 ผมเอง พยับ ปัญญาธโร ผู้เขียน

 

ตอนที่ 3  จากดีเล่มที่ 6

 

 

 

 

 

 

 

•  จากดีเล่มที่ 7